Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013


« Γαυγίσματα »


 
Πρωταγωνιστής πρώτος , ο λαός .


Ο κάθε πολίτης που ζει κι έχει άποψη για την ζωή του και για τα κοινά , ανεξαρτήτου ηλικίας .


Πρωταγωνιστής δεύτερος , όλοι όσοι θέλουν να ασκούν δημόσια εξουσία .


Φωνές , παράπονα , κατηγορίες , βρισιές , βία , είναι οι καθημερινές αντιδράσεις σε όσα περνάμε κι όσα μας επιβάλουν .


Αλλά μας τα επιβάλουν ποιοι ;


Εμείς δεν εκλέξαμε αυτούς τους ανθρώπους που μας διοικούν , στην σημερινή μορφή της δημοκρατίας που έχουμε δημιουργήσει ;


Εμείς δεν εκλέξαμε κι όλους τους άλλους που βρίσκονται απέναντι τους και δήθεν διαμαρτύρονται με τις φωνές τους και με λεονταρισμούς εκ του ασφαλούς ;

 
Ποιος συνετός , μπορεί να πιστεύει πως ο πόλεμος των φωνών , των διαμαρτυριών , των κατηγοριών κι ότι άλλο , αποτελεί λύση στα προβλήματα ;


Η κατάσταση δυστυχώς όποιος και να έρθει στην εξουσία κι ιδιαίτερα την δημόσια , δεν θα αλλάξει αφού συνεχίζουμε στο ίδιο μοτίβο και βέβαια εννοώ , πως δεν θα αλλάξει προς το καλύτερο .


Κι ο λόγος είναι απλός .


Δεν υπάρχουν προτάσεις από κανέναν .

 
Προτάσεις ολοκληρωμένες , με τα υπέρ και τα κατά που πρέπει να χαρακτηρίζει την κάθε πρόταση .

 
Αν παρατηρήσουμε τι γίνεται γύρω μας , θα δούμε πως όλοι ανεξαρτήτως ηλικίας μιλάμε για όλα , όλοι έχουμε άποψη για όλα κι όλοι κατηγορούμε όλους τους άλλους .


Αν πάλι προσέξουμε προσεκτικά τι λέγετε , θα διαπιστώσουμε ότι εκτός της αοριστίας και των κοκορομαχιών για τα μάτια του κόσμου , από κανέναν μας δεν ακούγεται κάτι συγκεκριμένο και ολοκληρωμένο .


Αν έχουμε όντως μελετήσει κάθε τι που λέμε δημόσια και δεν είναι αερολογίες ή δεν αποσκοπούν σε εντυπώσεις , γιατί αντί των φωνών και των κατηγοριών , δεν καθόμαστε να προβάλουμε τα «10» θετικά και τα «5» αρνητικά της κάθε πρότασης μας , σε σχέση με ότι άλλο κατηγορούμε ή απορρίπτουμε ;


Γιατί αρκούμαστε όλοι στις κατηγορίες , στα βρισίματα κι ότι άλλη κατώτερη αντίδραση και δεν προχωρούμε σε δημόσια αντιπαράθεση της κάθε πρότασης μας για να κρίνουν κι όλοι οι άλλοι , για το τι μπορεί να είναι πραγματικά ωφέλιμο κι εφαρμόσιμο ;


Τα πράγματα είναι απλά , όταν εντοπίζεται κάποιο πρόβλημα πάντα προσπαθούμε να δώσουμε μια λύση .


Η κάθε λύση αποσκοπεί στην επίλυση ενός προβλήματος κι όπως όλα τα πράγματα έτσι κι αυτή χαρακτηρίζεται από θετικά κι αρνητικά στοιχεία , έχει ενδεχομένως στάδια μέχρι την τελική της απόδοση , θέλει χρόνο και τρόπο εφαρμογής , έχει κόστος όχι απαραίτητα μόνο οικονομικό , έχει ένα σωρό διαφορετικές παραμέτρους και πάντα έχει να κάνει με τις  συνθήκες που επικρατούν και φυσικά τους  ανθρώπους που θα κληθούν να την υλοποιήσουν .


Τι από όλα αυτά όμως ακούμε να συζητιέται , όταν προτείνουμε μια λύση ή κάνουμε κριτική σε μια πρόταση ;
  

Ακόμη και τα λεγόμενα ¨¨ κακά ¨¨ μέτρα , μπορεί να είναι χρήσιμα κι αποδεκτά αν μας εξηγήσει κάποιος όλα όσα απαιτεί να έχει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο επίλυσης .


Γιατί , αντί του γόνιμου κι υπεύθυνου διαλόγου των προβλημάτων , αρκούμαστε στο να αποδεχόμαστε την αοριστολογία και την ανευθυνότητα ;


Γιατί , επιλεγούμε πάντα μεταξύ του αόριστου , δυο κοκόρων ;


Αυτό δεν είναι σύμπραξη κι αποδοχή εκ μέρους μας ;


Από την άλλη δεχόμαστε κάθε φορά , οι υπεύθυνοι που είναι οι εμπνευστές κι εφαρμοστές των ¨¨λύσεων ¨¨ τους , να είναι πάντα ανεύθυνοι για ότι γίνεται και για όλα να φταίνε πάντα και πάντοτε οι άλλοι και ποτέ οι ίδιοι .


Και φυσικά τον λογαριασμό ποτέ δεν τον πληρώνουν ή καλύτερα ποτέ δεν πρέπει να τον πληρώσουν , όσοι τον δημιούργησαν .


Θα ισχύει γι αυτούς ως συνήθως , το πάντα οι άλλοι .


Για τους άλλους δουλεύουν και για τους άλλους προσπαθούν , άρα κι οι άλλοι πρέπει να πληρώσουν τα ¨¨κατορθώματα ¨¨ τους ( όπως και τα πληρώνουμε μόνιμα φυσικά ) .


Αυτού του είδους την δημοκρατία , την αξιοκρατία , την ισότητα έχουμε πετύχει με την συμμετοχή μας σε ένα παράλογο παιχνίδι εντυπώσεων και μόνο .


Υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε τα πράγματα ;


Υπάρχει λύση στο κατήφορο που έχουμε πάρει ;


Πως μπορούμε να αλλάξουμε ρότα για κάτι καλύτερο ;

 
Η λύση των προβλημάτων πάντα είναι απλή και πάντα δύσκολη στην εφαρμογή κι ιδίως όταν κάτι μας έχει γίνει τρόπος ζωής .


Γιατί τι άλλο μπορούμε να πούμε πως γίνεται όταν π.χ. έρθει η ώρα να εκλέξουμε ένα άτομο , ως εκπρόσωπο μας ;


Οι χιλιάδες άνθρωποι που ψηφίζουμε τον συγκεκριμένο να μας εκπροσωπήσει , οι ίδιοι χιλιάδες άνθρωποι τον κατηγορούμε για τον τρόπο διαχείρισης κι οι ίδιοι χιλιάδες δυσαρεστημένοι άνθρωποι , τον επανεκλέγουμε την επόμενη φορά .


Αντί να δεχόμαστε να ζούμε και να συμμετέχουμε σε αυτό το θέατρο του παραλόγου , να αντιδράσουμε .


Θα εμφανιστούν σε λίγο καιρό πάλι κάποιοι και θα ζητήσουν την ψήφο μας για να μας εκπροσωπήσουν .


Δεν έχει σημασία σε τι επίπεδο θα κλιθούμε να ψηφίσουμε τους υποψήφιους αντιπροσώπους σας .

 
Η απαίτηση κι η αντίδραση μας πρέπει να είναι η ίδια είτε πρόκειται για βουλευτικές εκλογές , είτε τοπικές , κλαδικές κι οτιδήποτε άλλο είναι αυτές .    


Ευκαιρία είναι να αρχίσουμε να αντιδρούμε , όμως αυτήν την φορά όχι φωνάζοντας ή  κατηγορώντας η ασκώντας βία , όπως μας έχουν μάθει αλλά απαιτώντας να μάθουμε ολοκληρωμένη την λύση που έχει να προτείνει ο κάθε υποψήφιος εκπρόσωπος  για το κάθε ζήτημα , με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της κι όλες τις λεπτομέρειες που απαιτεί η ολοκληρωμένη πρόταση που λέει πως έχει .


Μην αρκεστούμε  στο αόριστο , στο γενικόλογο ή σε προσωπικά ωφέλει .


Μην αδιαφορήσουμε θέτοντας τον εαυτόν μας εκτός , νομίζοντας πως με αυτόν τον τρόπο θα επιβάλουμε κάτι .


Η αντίδραση μας να είναι η απαίτηση για ολοκληρωμένες και συγκεκριμένες προτάσεις με τα υπέρ και τα κατά τους .


Η κριτική που θα κάνουμε να είναι για το εάν αυτό που ακούμε , είναι καλό , σωστό , ολοκληρωμένο , εφαρμόσιμο και προπάντων αν είναι ωφέλιμο  για το σύνολο γιατί τουλάχιστον αν κάτι γίνεται κατανοητό στις μέρες μας περισσότερο από όλα , είναι πως την κοινωνία μας μόνοι μας την διαμορφώνουμε κι η δική μας ζωή είναι αναγκαστικά ανάλογη με της κοινωνίας που επιλεγούμε να φτιάξουμε και να ζούμε .


Μέσα από την πραγματική και συγκεκριμένη ενημέρωση κι όχι του γενικού κι αόριστου , να αρχίσουμε να κρίνουμε και να επιλεγούμε λύσεις κι άτομα ή ομάδες ατόμων που θα εκλέγονται και θα είναι δεσμευμένα  να προσπαθήσουν να  εφαρμόσουν τις συγκεκριμένες προτάσεις για τις οποίες τους επιλέξαμε .


Να μην μπορεί κανείς να κρυφτεί πίσω από την αοριστία και την γενικολογία του και να μας παρουσιάζει τα πράγματα ως δικές μας επιλογές .


Θα μάθουμε με αυτόν τον τρόπο , να ξεχωρίζουμε τους πραγματικά άξιους , αυτούς που ξέρουν να βρίσκουν και να προτείνουν λύσεις κι αυτούς που μπορούν να τις εφαρμόσουν και να τις διαχειριστούν με τον καλύτερο τρόπο .


Να πάψει επιτέλους να εφαρμόζεται το διαίρει και βασίλευε και να επικαρπώνονται την εξουσία οι κάθε είδους επιτήδειοι , αεριτζήδες κι αδαείς για ίδιο όφελος , εκμεταλλευόμενοι την αοριστία και τα κατώτερα κίνητρα των συνανθρώπων τους .


Να αρχίσουμε να λειτουργούμε την πραγματική δημοκρατία η οποία δεν έχει καμία σχέση με το σημερινό μόρφωμα της .


Να επιβάλουμε έναν άλλον τρόπο αντιμετώπισης κι επίλυσης των προβλημάτων .

 
Μεστό κι ουσιαστικό .


Τότε μόνο θα αρχίσει να αλλάζει κάτι προς το καλύτερο και θα πάψουν να ακούγονται - το μοναδικό που δεν έχουμε ανάγκη - τα παντός είδους « γαυγίσματα » .   


 

 

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013


ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ Ή ΠΑΡΑΠΟΝΙΟΜΑΣΤΕ ΑΔΙΚΑ ;


 


Το τέρας μέσα μας: Το πείραμα του Μίλγκραμ


 

Το πείραμα του Μίλγκραμ είναι ένα από τα πιο γνωστά αντιδεοντολογικά πειράματα της ψυχολογίας. Επρόκειτο -ουσιαστικά- για μια "φάρσα" που ξεγύμνωσε την ανθρώπινη ψυχή και απέδειξε ότι η εξουσία αντιτάχθηκε στις ισχυρότερες ηθικές αρχές και κέρδισε έναντι της ηθικής περισσότερες φορές από ότι έχασε.

 
Το 1961, ο είκοσι-εφτάχρονος Στάνλει Μίλγκραμ, επίκουρος καθηγητής ψυχολογίας στο Yale, αποφάσισε να μελετήσει την υπακοή στην εξουσία.

Είχαν περάσει λίγα μόνο χρόνια από τα φρικτά εγκλήματα των Ναζί και γινόταν μια προσπάθεια κατανόησης της συμπεριφοράς των απλών στρατιωτών και αξιωματικών των SS, οι οποίοι είχαν εξολοθρεύσει εκατομμύρια αμάχων [Το 1961 ξεκίνησε η δίκη του Γερμανού Ναζί Adolf Eichmann για εγκλήματα πολέμου].

Η ευρέως αποδεκτή εξήγηση –πριν το πείραμα του Μίλγκραμ- ήταν η αυταρχική τευτονική διαπαιδαγώγηση και η καταπιεσμένη –κυρίως σεξουαλικά- παιδική ηλικία των Γερμανών.

Όμως ο Μίλγκραμ ήταν κοινωνικός ψυχολόγος και πίστευε ότι αυτού του είδους η υπακοή –που οδηγεί στο έγκλημα- δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο της προσωπικότητας, αλλά περισσότερο των πιεστικών συνθηκών.

[Ο Μίλγκραμ υποστήριξε πως τα εκατομμύρια συνεργών των γερμανικών αρχών ακολουθούσαν διαταγές, παρότι δεν συμφωνούσαν με τις πράξεις αυτές που εναντιώνονταν στα πιστεύω τους, επειδή είχαν εκπαιδευτεί με τη λογική της υπακοής και της πειθαρχίας.

Το πείραμα επαναλήφθηκε πολλές φορές με παρόμοια αποτελέσματα σε διαφορετικές κοινωνίες, αν και με διαφορετικά ποσοστά υπακοής.]

Και το απέδειξε κάνοντας τη "φάρσα" του.

Τα υποκείμενα του πειράματος ήταν εθελοντές, κυρίως φοιτητές, οι οποίοι καλούνταν έναντι αμοιβής να συμμετέχουν σε ένα ψυχολογικό πείραμα σχετικό με τη μνήμη

[Ο Μίλγκραμ για να βρει πειραματόζωα δημοσίευσε μια αγγελία, σύμφωνα με την οποία πλήρωνε 4 δολάρια την ώρα σε όποιον ήθελε να συμμετέχει].

Χώριζε τους φοιτητές σε ζεύγη και –μετά από μια εικονική κλήρωση- ο ένας έπαιρνε το ρόλο του "μαθητευομένου" και ο άλλος του "δασκάλου".

Ο έκπληκτος "μαθητευόμενος" δενόταν χειροπόδαρα σε μια ηλεκτρική καρέκλα και του περνούσαν ηλεκτρόδια σε όλο το σώμα.

Έπειτα του έδιναν να μάθει δέκα ζεύγη λέξεων.

Ο "δάσκαλος", από την άλλη, καθόταν μπροστά σε μια κονσόλα ηλεκτρικής γεννήτριας.

Μπροστά του δέκα κουμπιά με ενδείξεις: "15 volt, 30 volt, 50 volt κλπ."

Το τελευταίο κουμπί έγραφε: "450 volt.

Προσοχή! Κίνδυνος!"

Πίσω από το "δάσκαλο" στεκόταν ο πειραματιστής, ο υπεύθυνος του πειράματος.

(Περνάμε -γραμματικά- σε χρόνο ενεστώτα ώστε να γίνουμε μέτοχοι της στιγμής.)


"Θα λέτε την πρώτη λέξη από τα ζεύγη στο μαθητευόμενο.

Αν κάνει λάθος θα σηκώσετε το πρώτο μοχλό και θα υποστεί ένα ηλεκτροσόκ 15 volt.

Σε κάθε λάθος θα σηκώνετε τον αμέσως επόμενο μοχλό", λέει ο πειραματιστής και ο "δάσκαλος" αισθάνεται ήδη καλά που δεν του έτυχε στην κλήρωση ο άλλος ρόλος.

Το πείραμα ξεκινάει.

Ο "δάσκαλος" λέει τις λέξεις από το μικρόφωνο.

Ο "μαθητευόμενος", ήδη τρομαγμένος, απαντάει σωστά, αλλά όχι για πολύ.

Μόλις κάνει το πρώτο λάθος ο "δάσκαλος" γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή.

Εκείνος του λέει να προχωρήσει στο πρώτο ηλεκτροσόκ.

Ο "δάσκαλος" υπακούει, 15 volt δεν είναι πολλά, αλλά ο "μαθητευόμενος" έχει αλλάξει ήδη γνώμη.

Παρ’ όλα αυτά απαντάει σωστά σε άλλη μια ερώτηση, αλλά στο επόμενο λάθος δέχεται 30 volt.

"Αφήστε με να φύγω", λέει ο "μαθητευόμενος" που δεν μπορεί να λυθεί.

"Δε θέλω να συμμετάσχω σε αυτό το πείραμα.

" Ο "δάσκαλος" κοιτάει τον πειραματιστή.

Εκείνος του κάνει νόημα να συνεχίσει.

Τα volt αυξάνονται και τώρα πια ο πόνος είναι εμφανής στο πρόσωπο του "μαθητευόμενου", που εκλιπαρεί να τον αφήσουν ελεύθερο.


Στα 200 βολτ ταρακουνιέται ολόκληρος.

Ο "δάσκαλος" πριν κάθε ηλεκτροσόκ γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή.

Εκείνος, με σταθερή φωνή, του λέει ότι το πείραμα πρέπει να συνεχιστεί.

Ο "δάσκαλος" συνεχίζει να βασανίζει έναν άγνωστο, έναν απλό φοιτητή που κλαίει, ζητάει τη βοήθεια του Θεού και παρακαλεί να τον λυπηθούν.

Δεν μπορεί πια να απαντήσει στις ερωτήσεις, αλλά ο πειραματιστής λέει στο "δάσκαλο":

"Τη σιωπή την εκλαμβάνουμε ως αποτυχημένη απάντηση και συνεχίζουμε με την τιμωρία."

Στα 345 volt ο "μαθητευόμενος" τραντάζεται ολόκληρος, ουρλιάζει και χάνει τις αισθήσεις του.

Ο "δάσκαλος", ιδρωμένος και με τα χέρια του να τρέμουν, κοιτάει τον πειραματιστή.

"Μην ανησυχείτε", λέει εκείνος, "το πείραμα είναι απολύτως ελεγχόμενο...
 

Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.

"Μα είναι λιπόθυμος", λέει ο "δάσκαλος".

"Δεν έχει καμιά σημασία.

Το πείραμα πρέπει να ολοκληρωθεί.

Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό."

Πόσοι από τους εθελοντές έφτασαν ως τον τελευταίο μοχλό;

Πριν ξεκινήσει το πείραμα του ο Μίλγκραμ είχε κάνει μια δημοσκόπηση ανάμεσα στους ψυχιάτρους και στους ψυχολόγους, ρωτώντας τους τι ποσοστό των εθελοντών θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό.

Σχεδόν όλοι απάντησαν ότι κανείς δε θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό, πέρα ίσως από κάποια άτομα [υποστήριξαν πως μόνο το 3% των πειραματόζωων] με κρυπτοσαδιστικές τάσεις, καθαρά παθολογικές. 

Δυστυχώς έκαναν λάθος.

Μόλις το 5% των "δασκάλων" αρνήθηκαν ευθύς εξ’ αρχής να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιο πείραμα και αποχώρησαν –συνήθως βρίζοντας τον πειραματιστή.

Το υπόλοιπο 95% προχώρησε πολύ το πείραμα, πάνω από τα 150 volt.


Και το 65%... Έφτασε μέχρι τον τελευταίο μοχλό, τα πιθανότατα θανατηφόρα 450 volt!

Που έγκειται η φάρσα;

Ο "μαθητευόμενος" δεν ήταν φοιτητής, αλλά ηθοποιός, που είχε προσληφθεί από το Μίλγκραμ για αυτόν ακριβώς το ρόλο.


Δεν υπήρχε ηλεκτρισμός ούτε ηλεκτροσόκ.

Ο ηθοποιός υποκρινόταν.

Το μοναδικό πειραματόζωο ήταν ο "δάσκαλος".

Όμως τα αποτελέσματα ήταν αληθινά:

Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων θα υπακούσει και θα βασανίσει –ίσως και θα σκοτώσει- έναν άγνωστο του, αρκεί να δέχεται εντολές από κάποιον με κύρος (στην προκειμένη περίπτωση επιστημονικό) και ταυτόχρονα να αισθάνεται ότι δεν τον βαρύνει η ευθύνη για ό,τι συμβεί –αφού εκείνος "απλά ακολουθούσε τις διαταγές".

[Από την πρώτη ομάδα των 40 "δασκάλων", το 65% έφτασε μέχρι το τελευταίο κουμπί των 450 volt, αν και όλοι τους κάποια στιγμή αμφισβήτησαν το πείραμα και ζήτησαν να φύγουν.

Όλοι τους έδειξαν κατά τη διάρκεια του πειράματος πως είχαν αυξημένο στρες, ιδρώνοντας, τρέμοντας, δαγκώνοντας τα χείλη τους, βογκώντας, καρφώνοντας τα νύχια τους στο δέρμα, γελώντας νευρικά.]

Και φυσικά οι περισσότεροι από εμάς θα σκεφτούν όταν μάθουν για αυτό το πείραμα:


"Εγώ αποκλείεται να έφτανα ως τον τελευταίο μοχλό."

 Όμως δείτε τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, κάθε μέρα.

 
  • Ο υπάλληλος της ΔΕΗ που δέχεται να κόψει το ρεύμα από έναν άνεργο ή άπορο, ξέροντας ότι έτσι τον ταπεινώνει, τον υποβάλει σε ένα διαρκές βασανιστήριο και πιθανότατα θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του, ανήκει στο 65% του τελευταίου μοχλού. Και δεν είναι καθόλου κρυπτοσαδιστής. Απλά ακολουθάει τις εντολές που του έδωσαν.

  • Ο υπάλληλος του σούπερ-μάρκετ που σου δίνει το χαλασμένο ψάρι και σε διαβεβαιώνει ότι είναι φρέσκο (μιλώ εξ’ ιδίας πείρας, ως αγοραστής) δε σε μισεί, παρότι γνωρίζει ότι μπορεί να πάθεις και δηλητηρίαση. Απλώς ακολουθάει εντολές.

  • Ο αστυνομικός ο οποίος ραντίζει με χημικά τους διαδηλωτές δεν είναι κρυπτοσαδιστής –αν και πολλοί θα διαφωνήσουν στο συγκεκριμένο παράδειγμα. Απλώς κάνει τη δουλειά του.

  • Ο υπάλληλος της εφορίας ή της τράπεζας που υπογράφει την κατάσχεση κάποιου σπιτιού για 1.000 ευρώ χρέος, θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό στο πείραμα. Γιατί υπακούει.

  • Ο πολιτικός που υπογράφει το μνημόνιο το οποίο οδηγεί ένα ολόκληρο έθνος στην εξαθλίωση του νεοφιλελευθερισμού θα έφτανε μέχρι τον τελευταίο μοχλό. Και αυτός υπακούει, σε εντολές πολύ πιο ισχυρές από εκείνες του πειραματιστή με την άσπρη φόρμα.

Αν όμως δούμε το πείραμα του Μίλγκραμ από την ανθρωπιστική-ηθική του πλευρά (από την πλευρά του 5% που αρνήθηκε να υπακούσει) θα καταλάβουμε ότι κανένας δεν είναι άμοιρος ευθυνών.

Αν σε διατάζουν να κάνεις κάτι που προκαλεί κακό στον άλλον, στο συμπολίτη σου, σε έναν μετανάστη, σε έναν άνθρωπο (ή σε ένα ζώο, αλλά αυτό περιπλέκει πολύ τα πράγματα, εφόσον συνεχίζουμε να τρώμε κρέας), πρέπει να αρνηθείς να υπακούσεις.

Ακόμα κι αν χάσεις το μπόνους παραγωγικότητας, την προαγωγή, την επανεκλογή, τη δουλειά σου.

[Συνεχίζοντας το πείραμα με μικρές διαφοροποιήσεις, ο Μίλγκραμ συμπέρανε πως όταν βρισκόταν σε σωματική επαφή με τον "δάσκαλο", το ποσοστό υπακοής έπεφτε στο 30%, ενώ όταν έδινε τις διαταγές τηλεφωνικά, το ποσοστό υπακοής ήταν ακόμα χαμηλότερο, στο 21 %.

Πολλοί συμμετέχοντες μάλιστα προσπάθησαν να εξαπατήσουν το Μίλγκραμ λέγοντας του πως συνέχιζαν το πείραμα, χωρίς να το κάνουν.

Τα ποσοστά υπακοής δεν διέφεραν ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες, οι γυναίκες όμως παρουσίασαν αυξημένο στρες σε σχέση με τους άντρες.]

Μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να αρνηθούμε να υπακούσουμε στις "μικρές" και καθημερινές εντολές βίας –με τις οποίες οι περισσότεροι ασυνείδητα συμμορφωνόμαστε, μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να προβούμε σε μια γενικευμένη και μέχρι τέλους πολιτική, κοινωνική, καταναλωτική ανυπακοή, μόνο όταν μάθουμε να συμπεριφερόμαστε ως αυτεξούσιοι άνθρωποι και όχι ως ανεύθυνοι υπάλληλοι, μόνο τότε θα μπορέσουμε να γκρεμίσουμε τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού που μας θέλει υπάνθρωπους, υπάκουους και υπόδουλους.

Και μια τελευταία παρατήρηση:

Τα υποκείμενα του πειράματος του Μίλγκραμ, οι εθελοντές φοιτητές, μάθαιναν από εκείνον ποιος ήταν ο στόχος του πειράματος.


Μάθαιναν ότι ο "μαθητευόμενος" ήταν ηθοποιός και ότι δεν είχε ποτέ υποστεί ηλεκτροσόκ.

Ο Μίλγκραμ το έκανε αυτό για να τους ανακουφίσει, αλλά πέτυχε το ακριβώς αντίθετο.

Αυτοί οι άνθρωποι, ειδικά το 65% που είχε φτάσει ως τον τελευταίο μοχλό, πέρασαν την υπόλοιπη ζωή τους κυνηγημένοι από τις Ερινύες της πράξης τους.

Γιατί συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν τόσο αθώοι και τόσο "καλοί" όσο ήθελαν να πιστεύουν για τον εαυτό τους.

[Ο Μίλγκραμ, στο άρθρο του το 1974 "Oι Κίνδυνοι της Υπακοής", συνόψισε:

οι ηθικές και φιλοσοφικές προεκτάσεις της υπακοής έχουν τεράστια σημασία, δεν λένε όμως τίποτα για τη συμπεριφορά του ανθρώπου σε συγκεκριμένες καταστάσεις.

Κάναμε ένα απλό πείραμα για να δούμε πόσο πόνο θα μπορούσε να προκαλέσει ένας συνηθισμένος πολίτης σε ένα άλλο άτομο, μόνο και μόνο γιατί διατάχτηκε να το κάνει.

Η εξουσία αντιτάχθηκε στις ισχυρότερες ηθικές αρχές και κέρδισε έναντι της ηθικής περισσότερες φορές από ότι έχασε.]

(Περισσότερα για το πείραμα του Μίλγκραμ μπορείτε να διαβάσετε στο υπέροχο βιβλίο της Lauren Slater: "Το κουτί της ψυχής", από τις εκδόσεις Οξύ, μετάφραση Δέσποινα Αλεξανδρή, 2009).

 

 
Παρατηρήσεις ιστολογίου μας :

Από το σύνταγμα .


'Αρθρο 120: (Ακροτελεύτια διάταξη)


O σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων .

O σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.

H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.


Διαβάστε επίσης στο ιστολόγιο μας , την επιστολή Σακκά για την παρανομία των τραπεζών .

 

 


Ο τ. Εισαγγελέας Ι. Σακκάς επιτίθεται στις τράπεζες και συγκεκριμένους δικαστές – φασόν!

 

Άθλιο κυνήγι δανειοληπτών με δικαστικές διαταγές πληρωμών υπέρ των τραπεζών


 
Ιωάννης Σακκάς, Πρώην Εισαγγελέας (upd)


Κυνήγι δανειοληπτών από την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη με ικανοποίηση παράνομου Γενικού Όρου Συναλλαγών των Τραπεζών με παράνομες και άκυρες Διαταγές Πληρωμής.

Απάτη τραπεζών ενώπιον Δικαστηρίων ή υπόθαλψη τραπεζικής παρανομίας από τη Δικαιοσύνη ή και τα δύο;

Το μεγάλο ερώτημα.

Η ώρα ευθύνης της Δικαιοσύνης εν μέσω κρίσης και μνημονιακών μέτρων στη Ελλάδα.

Είναι γνωστό ότι οι τράπεζες μεταξύ των άλλων γενικών όρων συναλλαγών στην κατάρτιση δανείων με τους πελάτες τους -καταναλωτές εδώ και χρόνια έχουν συμπεριλάβει μεταξύ 
άλλων και τον γενικό όρο ότι οι τόκοι υπολογίζονται με βάση έτος 360 ημερών.

Αυτός όμως ο όρος εκρίθη παράνομος και καταχρηστικός από το 4-3-2005 σύμφωνα με την αμετάκλητη απόφαση 430/2005 του Αρείου Πάγου (Δ Πολιτικό Τμήμα) καθώς ήρχετο σε αντίθεση με το παράγωγο ευρωπαϊκό-κοινοτικό δίκαιο (οδηγία) που ενσωματώθηκε στο ελληνικό δίκαιο με κοινή υπουργική απόφαση (Ζ1-178/13.2.2001, ΦΕΚ Β 255./8-3-2001) και επιβάρυνε το επιτόκιο κάθε ημέρας παρανόμως στον δανειολήπτη επιπλέον με 1,3889% τόκο (βλ την απόφαση), ενώ ο νόμιμος τρόπος υπολογισμού του τόκου ήταν με βάση έτος 365 ημερών.

Όμως η αμετάκλητη απόφαση επειδή προέρχεται μετά από συλλογική αγωγή με τη διαδικασία του Ν 2251/1994 περί προστασίας καταναλωτών, έχει δημιουργήσει δεδικασμένο έναντι πάντων και οι Ελληνικές Τράπεζες όφειλαν να συμμορφωθούν και να αποδώσουν- επιστρέψουν τους παράνομους τοκογλυφικούς τόκους που κεφαλαιοποίησαν μαζί με τους τόκους που επέβαλαν επ΄αυτών.

Αυτή η παρανομία των τραπεζών είναι γνωστή στους Δικαστές από το 2001 τουλάχιστον.

Στις 16-4-2010 από την Ολομέλεια του Συμβουλίου Επικρατείας εξεδόθη η με αριθμ 1210/2010 απόφασή του με την οποία απορρίφθηκε η αίτηση ακύρωσης 15 τραπεζών κατά της Ζ1-798/25-6-2008 –ΦΕΚ Β 1353/11-7-2008 απόφασης του Υπουργού Ανάπτυξης με την οποία μεταξύ άλλων παρανόμων –καταχρηστικών ΓΟΣ, απαγόρευε στις τράπεζες να αναγράφουν στις δανειακές συμβάσεις και τον παραπάνω παράνομο και τοκογλυφικό όρο συναλλαγών.

Ως εκ τούτου πλέον η παραπάνω υπουργική απόφαση αποτελούσε κανόνα αναγκαστικού δικαίου και αυτό το γνώριζαν τραπεζίτες και δικαστές, οι οποίοι σε δικαστικές υποθέσεις όφειλαν να εφαρμόζουν αυτεπάγγελτα την παραπάνω αναγκαστική απαγόρευση .

Οι τράπεζες όμως συνέχιζαν το βιολί τους και στο κλείσιμο των δανειακών συμβάσεων στο οφειλόμενο δανειακό υπόλοιπο ή κατάλοιπο συμπεριλάμβαναν στην απαίτηση τους και τον παράνομο τόκο και με αιτήσεις τους έκδοσης Διαταγών Πληρωμής, όπως γίνεται πρόσφατα εν μέσω κρίσης, κατά των δανειοληπτών για να κατασχέσουν τα σπίτια τους-κατοικίες τους, παριστάνουν στους Δικαστές εγγράφως εν γνώσει τους ψευδώς, μετά τις ως άνω αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις, ότι το αναγραφόμενο χρηματικό ποσόν στην αίτησή τους είναι το νόμιμο και αληθές και ζητούσαν και ήδη ζητούν από τους Δικαστές να εκδοθούν Διαταγές Πληρωμής για τα συνολικά ποσά στις αιτήσεις τους που μέρος αυτών ήταν παράνομο και συνεπώς ήταν και είναι ελαττωματική η απαίτηση της τράπεζας ως μη βέβαιη και εκκαθαρισμένη.

Οι Δικαστές γνώριζαν τα παραπάνω περιστατικά αυτεπαγγέλτως και σύμφωνα με το νόμο, τα άρθρα 627 περ α –β και 628 παρ 1 του ΚΠολΔ, σε τέτοιες περιπτώσεις με την περιβόητη υψηλή τους αντίληψη και ανεξαρτησία τους υποχρεούντο και μπορούσαν να απορρίπτουν τις αιτήσεις των τραπεζών για έκδοση Διαταγών Πληρωμής, αφού μπορούσαν να ζητήσουν από τις τράπεζες εξηγήσεις (δηλαδή το σύστημα δικαιοσύνης είναι ανακριτικό στο στάδιο έκδοσης διαταγής πληρωμής), και η αιτούσα την διαταγή πληρωμής τράπεζα δεν ήθελε να συμμορφωθεί προς τις υποδείξεις του Δικαστή για την συμπλήρωση ή διόρθωση της αίτησης για το πραγματικό νόμιμο οφειλόμενο ποσόν του δανειολήπτη μετά τις δύο παραπάνω αμετάκλητες αποφάσεις που δεσμεύουν τις τράπεζες, νομικά και στα συναλλακτικά ήθη.

Η απόρριψη (κατ΄άρθρο 628 παρ/φοι 1 περ. β-2 ΚΠολΔ) σημειώνεται κάτω από την αίτηση και αναφέρεται με συντομία ο λόγος της απόρριψης.

Δηλαδή ο Δικαστής μπορούσε να απορρίψει την Αίτηση της τράπεζας για έκδοση Διαταγής Πληρωμής με τον σύντομο λόγο, ότι από την θεώρηση του περιεχόμενου της αίτησης και της προσκομισθείσας σύμβασης δανείου, προκύπτει ότι στο συνολικό αιτούμενο ποσόν περιέχεται παράνομο ποσόν τόκου από τον ΓΟΣ (τον ανωτέρω υπολογισμού τόκου με βάση έτος 360 ημερών αντί 365 ημερών), που βάσει της πάγιας νομολογίας ΑΠ 430/2004 και ΟλΣτΕ 1210/2010 κλπ εκρίθη παράνομος και το Δικαστήριο δεν νοείται να συμπεριλάβει σε εκτελεστό τίτλο παράνομα ποσά.

Αντί όμως αυτών των νομίμων ενεργειών οι Δικαστές τρέχουν να ικανοποιήσουν τα αιτήματα των τραπεζών ολικώς βάζοντας στο τρέξιμο και σε μπελάδες τους πολίτες-δανειολήπτες να κινδυνεύει η περιουσία τους, το σπίτι τους να κατασχεθεί και με παράνομες απαιτήσεις των τραπεζών εάν δεν προλάβουν να αντιδράσουν νομικά εντός 3 ημερών, με ανακοπή, αίτηση ασφαλιστικών μέτρων και αίτημα προσωρινής διαταγής κατά της τράπεζας, για να αποφύγουν την παγίδα του άρθρου 926 ΚΠολΔ, της αναγκαστικής εκτέλεσης την 4η ημέρα από την επίδοση της Διαταγής Πληρωμής του Δικαστή (Εκτελεστού Τίτλου).

Οι Δικαστές μπορούσαν να βάλουν έγκαιρα φρένο στις παράνομες απαιτήσεις των τραπεζιτών.

Και όμως δεν το κάνουν.

Έτσι γεμίζουν αστικές δικογραφίες τα δικαστήρια και οι πολίτες αναγκάζονται να τρέχουν στα δικαστήρια εν μέσω κρίσης.

Το Δικαστικό Σύστημα στην Ελλάδα όπως λειτουργεί παράγει επιπλέον δικαστική ύλη και φαίνεται σ΄αυτή την περίπτωση.

Δυστυχώς ισχύει αυτό που λέει ο λαός «δουλειά δεν είχε ο δ…και λήστευε τα παιδία του».

Πέραν αυτών θα πρέπει να σημειωθεί ότι:

α) το θέμα των δανειοληπτών, ως πληθυσμιακή οντότητα, εν όψει απρόοπτης μεταβολής των συνθηκών (κατ΄άρθρα 388 και 288 του Αστικού Κώδικα) έχει αναδειχθεί σε μείζον κοινωνικό-οικονομικό πρόβλημα εν όψει της κρίσης και οι κερδοσκόποι περιμένουν,

β) οι δικαστικές και εισαγγελικές αρχές στην Ελλάδα δεν έχουν δώσει γρήγορη συντονισμένη λύση στις παράνομες απαιτήσεις τόκων των τραπεζών που τις ενσωματώνουν μέσα σε νόμιμες δανειακές απαιτήσεις τους.

γ) Ουδέποτε έχει προσδιορισθεί πόσο παράνομο τόκο έχουν εισπράξει οι τράπεζες με τον παραπάνω ΓΟΣ εν όψει των δανείων που έδωσαν από το 2001 τουλάχιστον, που με διαφημίσεις ωθούσαν τους πολίτες σε λήψη δανείων.

Οι τράπεζες δεν έχουν επιστρέψει τα παράνομα ποσά ως αδικαιολόγητο πλουτισμό τους τουλάχιστον (κατ΄άρθρα 904 ΑΚ-249 ΑΚ)

Τι θα έχουν να πουν οι Δικαστές και Εισαγγελείς αν αύριο κατασχεθούν κατοικίες φτωχών πολιτών δανειοληπτών για χρηματικές απαιτήσεις συστημικών τραπεζών από δάνεια που μέσα σε Διαταγές Πληρωμής Δικαστηρίων (εκτελεστοί τίτλοι κατά το ελληνικό δίκαιο) συμπεριλήφθησαν παράνομοι τοκογλυφικοί τόκοι κεφαλαιοποιημένοι κλπ, από την αιτούσα τράπεζα και η Δικαιοσύνη με τη συμπεριφορά της νομιμοποίησε παράνομα έσοδα τραπεζών και δανειολήπτες οδηγήθηκαν στην εξαθλίωση, την φτώχεια και την αυτοκτονία:

Πέραν αυτών έχω να σημειώσω τα εξής:

Η απάτη ενώπιον δικαστηρίου (άρθρο 386 ΠΚ) τελείται και με έκδοση Διαταγής Πληρωμής με βάση έγγραφο που ενσωματώνει τοκογλυφικούς τόκους (βλ απόφαση ΑΠ 127/1989 ΠοινΧρ ΛΘ σελ 733) και μπορεί να τελεσθεί και με αθέμιτη παρασιώπηση αληθούς περιστατικού, όταν η παρασιώπηση μπορεί να παραπλανήσει το δικαστήριο στην έκδοση δυσμενούς για τον αντίδικο απόφασης (δανειολήπτη), που θα του προξενήσει περιουσιακή βλάβη, που θα απεφεύγετο εάν η διάδικος ( η αιτούσα τράπεζα) τηρούσε το καθήκον αληθείας κατ’ άρθρο 116 ΚΠολΔ και ανακοίνωνε με την αίτησή της (εν προκειμένω) στο δικαστήριο σημαντικό για την όλη υπόθεση αληθές περιστατικό ( τόκους από παράνομο ΓΟΣ) που επηρεάζει το βέβαιο και εκκαθαρισμένο της τραπεζικής απαίτησης. (βλ σχετικώς ΑΠ 176/2006 Ποιν Χρ ΝΣΤ σελ 793, 1956/2001 ΠοινΔικ 2002 σελ 449 κλπ Ποινικός Κώδικας Ερμηνεία-Εφαρμογή Μιχ Μαργαρίτη Αρεοπαγίτη ε.τ. παρ/φοι 10, 11, 61,62, 63, 70, έκδοση 2008 Π. Σάκκουλα).

Την απατηλή αυτή συμπεριφορά-απάτης της αιτούσας τράπεζας ενώπιον Δικαστηρίου όφειλε ο Δικαστής με έκθεσή του κατά τη διάρκεια πολιτικής δίκης (έκδοσης διαταγής πληρωμής), κατ’ άρθρο 38 ΚΠΔ, να την αναγγείλει στον αρμόδιο Εισαγγελέα ως απόπειρα απάτης ενώπιον Δικαστηρίου και να απορρίψει την αίτηση της τράπεζας.

Αυτή τη περίπτωση θα πρέπει οι δανειολήπτες να την επικαλεσθούν σε περίπτωση άσκησης Ανακοπής, Ασφαλιστικών Μέτρων και έκδοσης προσωρινής διαταγής κατά της αντίστοιχης τράπεζας.

Τι θέση θα πάρουν οι δανειολήπτες ως πληθυσμιακή οντότητα εν μέσω κρίσης για να αντιμετωπίσουν Διαταγές Πληρωμής εναντίον τους και υπέρ συστημικών τραπεζών που αφού πήραν από τους φορολογούμενους 50 δις ευρώ για ανακεφαλαιοποίησή τους, τώρα επιπλέον με αποφάσεις δικαστών νομιμοποιούν παράνομους τόκους με τον παραπάνω ΓΟΣ και κινδυνεύει με κατάσχεση το σπίτι τους;

Δεν θα σκεφθούν μόνον ότι η Διαταγή Πληρωμής εναντίον τους, ως εκτελεστός τίτλος, πάσχει ακυρότητας ως προϊόν απάτης ενώπιον Δικαστηρίου και μπορούν να ασκήσουν ανακοπή κλπ (αν έχει χρήματα για δικηγόρους).


Οι πολίτες-δανειολήπτες θα σκεφθούν ότι Δικαστές με Διαταγές Πληρωμής παρανόμως υποστήριξαν παράνομα τοκογλυφικά αιτήματα τραπεζών ξεπλένοντας παράνομα χρήματα (παράνομους τόκους μέσω απάτης τους με αθέμιτη παρασιώπηση αληθινών γεγονότων πανελλαδικώς σε πολίτες-δανειολήπτες) .

Η Δικαιοσύνη θα πρέπει να βρει έγκαιρα τρόπο να προστατεύσει το κύρος της, αλλά για να ξεκολήσει η νοημοσύνη της Δικαιοσύνης πρέπει να υπάρξει φωνή Λαού. Υπάρχει;

Ιωάννης Σακκάς, Πρώην Εισαγγελέας 5-9-2013
Email: isakkas@otenet.gr


 

Εύλογες απορίες εκ μέρους του ιστότοπου μας

 
Η απόπειρα απάτης που αναφέρει ο εισαγγελέας στο κείμενο του , αν επιχειρούνταν από έναν  κοινό θνητό εκτός συστήματος  , τι ποινές θα είχε να αντιμετωπίσει , όταν μάλιστα δεν θα  μπορούσε να ισχυριστεί άγνοια κι υπήρχε καθαρός δόλος ;

Δικηγόροι δεν συνέτασσαν τα έγραφα που υποβάλλονταν στα δικαστήρια ;

Αυτοί δεν έχουν ευθύνες για ότι γινόταν κι εξακολουθεί να γίνεται η θα επικαλεστούν κι αυτοί άγνοια  ;

Τι έχουν να πουν οι δικηγορικοί σύλλογοι και τι μέτρα θα πάρουν ;

Πρέπει να υπάρξουν αντίστοιχες κυρώσεις ;

Για αποζημιώσεις δεν κάνει φυσικά ούτε να σκέπτεται κανείς γιατί ξέρετε τι θα πουν ¨¨ θα καταρρεύσει το σύστημα ¨¨  λες και το σύστημα είναι αποκλειστικά οι τράπεζες κι όχι η κοινωνία κι ο άνθρωποι της .

Υποκρισία ; Άγνοια ; ή Δόλος ;

Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013



Πλειστηριασμοί κι εναλλακτικοί τρόποι αντιμετώπισης των ληξιπρόθεσμων χρεών .

 

( Ακολουθεί πρόταση για ψηφοφορία στο τέλος του άρθρου ) .
 

 
 
Θα αρχίσω το θέμα , μετατρέποντας σε  ερώτηση ένα χαριτολόγημα που λέγεται για να περιγράψουμε τους άσχετους .


Πόσοι από μας θα πήγαιναν σε έναν γιατρό ο οποίος αντί να γιατρέψει τον πόνο που θα προκαλούσε η κάθε πάθηση σε ένα μέλος του σώματος μας , έκοβε κάθε φορά το αντίστοιχο μέλος εφαρμόζοντας  αυτό που λέμε , πονάει το χέρι ; κόψε το χέρι .


Η απάντηση βέβαια είναι αυτονόητη , κανείς .


Αυτό που όμως είναι αυτονόητο , δεν συμβαίνει και με τον τρόπο που διαχειριζόμαστε τα κοινωνικά προβλήματα και ιδιαίτερα των χρεών στην παρούσα χρονική περίοδο, με τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα να βρίσκονται σε έξαρση και να αφορούν μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού .


Αντί να βρίσκουμε τρόπους που θα θεραπεύουμε το πρόβλημα και θα το αμβλύνουμε , οι πρακτικές που ακολουθούνται το οξύνουν περισσότερο μολύνοντας  καθημερινά όλο και περισσότερο και το υγιές κομμάτι της κοινωνίας , αφού ο η αλληλεξάρτηση είναι από τους θεμελιώδης νόμους ύπαρξης μιας κοινωνίας .


Οι εκπρόσωποι της κοινωνίας μας επομένως  θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα ευέλικτοι και προσεκτικοί  ως προς τις λύσεις που δίνουν κάθε φόρα για την αντιμετώπιση των προβλημάτων αφού αυτό που δεν μπορεί ούτε να αμφισβητηθεί ούτε να παραβλεφθεί , είναι πως οι παρενέργειες από την δράση η αδράνεια του καθενός από μας , έχουν αντίκτυπο στο σύνολο της κοινωνίας .


Επιπροσθέτως δεν πρέπει να ξεφεύγει από την προσοχή τους , πως σε μια περίοδο κρίσεως - όπως η σημερινή – τα λάθη κι οι αστοχίες επιβαρύνουν τις καταστάσεις πολύ περισσότερο από ότι σε άλλες ¨¨υγιέστερες ¨¨ εποχές όπως κι ότι για την επούλωση των αρνητικών αποτελεσμάτων που θα προκαλέσουν , θα χρειαστεί μεγαλύτερο βάθος χρόνου για να επέλθουν οι χαμένες ισορροπίες .


Πάνω από όλα όμως δεν πρέπει να ξεχνάνε πως έχουνε να κάνουν με ανθρώπινες ζωές κι ο παράγοντας χρόνος για όλους , είναι περιορισμένος .  


Όταν λοιπόν τα δεδομένα έχουν αλλάξει , επιβάλλεται να αλλάξει κι η πολιτική αντιμετώπισης τους .


Δεν μπορούν να ισχύουν ότι ίσχυε τις εποχές που ο γνώμονας των πραγμάτων ήταν κυρίως η αποτροπή των επιτηδείων , η συνετή διαχείριση κι η προστασία του συστήματος .


Η πρώτιστη ανάγκη σήμερα έγινε να προστατευτεί ο άνθρωπος από το ίδιο το σύστημα που δημιούργησε , αν θέλουμε να διατηρήσουμε την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος και της κοινωνίας .


Με το να δημιουργούμε π.χ. εξαθλιωμένους πολίτες η και επιχειρήσεις και να τους κάνουμε  όμηρους των χρεών τους για το υπόλοιπο της ζωής τους , με το να τους προσθέτουμε επιπλέον βάρη όταν δεν μπορούν ούτε τα αρχικά να σηκώσουν , με το να τους έχουμε καταδικασμένους στο περιθώριο χωρίς να σκεφτόμαστε το βάρος και τα προβλήματα που δημιουργεί η κατάσταση τους στην υπόλοιπη κοινωνία, δεν μπορούν αυτές οι πρακτικές να θεωρούνται ως υγιείς λύσεις .


Πρέπει επομένως να βρεθούν και να εφαρμοστούν λύσεις κοινωνικής μορφής που θα βοηθήσουν όσους βρίσκονται σε δύσκολη θέση να βγουν από τον κυκεώνα των προβλημάτων που δημιούργησαν , ηθελημένα η άθελα οι κινήσεις τους .


Να βρεθούν λύσεις που να τους δίνουν την δυνατότητα  να εκπληρώσουν έστω και κατά ένα μέρος τις υποχρεώσεις τους και θα τους βοηθήσουν να ξαναγίνουν ενεργά μέλη της κοινωνίας .


Αν όπως λέγεται , δεν μπορεί να θεωρείται λύση του προβλήματος η παράταση ή η διαγραφή των χρεών ( αν κι αυτή η λύση υπό τις παρούσες συνθήκες θα είχε βάση συζήτησης ) άλλο τόσο δεν μπορεί να θεωρείται λύση ο πλειστηριασμός και πολύ περισσότερο της πρώτης κατοικίας αλλά και του  εργασιακού χώρου αν πρόκειται για επιχειρήσεις .


Ο κάθε νοήμων θέλω να πιστεύω πως γνωρίζει , ότι οι πλειστηριασμοί δεν πρόκειται  να λύσουν απολύτως κανένα πρόβλημα , εκτός του να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένα συμφέροντα κι επιδιώξεις .

 
Αντίθετα θα δημιουργήσουν επιπλέον προβλήματα στο σύνολο της κοινωνίας με τα κύματα των εξαθλιωμένων πολιτών που θα παράγουν ( με την σταδιακή άρση τους ) και  θα επιβραδύνουν ακόμη περισσότερο την ανάπτυξη της  .


Και χρησιμοποιώ την λέξη ¨¨εξαθλιωμένοι ¨¨ γιατί παρά το χάσιμο της περιουσίας τους , θα εξακολουθούν να εκκρεμούν και να μεγαλώνουν τα χρέη σε βάρος τους , τα οποία θα είναι κι εμπόδιο κι ανασταλτικός παράγοντας για να κάνουν οτιδήποτε άλλο στο υπόλοιπο της ζωής τους .


Προτεινόμενη Λύση


Μια πρόταση για τα ληξιπρόθεσμα χρέη με σκοπό την εκτόνωση της κρίσης και με πολλά πλεονεκτήματα είναι η εξαγορά των χρεών ανεξαρτήτου είδους ( ιδιωτών ή επαγγελματιών ) με ομόλογα μακράς διάρκειας από το κράτος , στο 25% της αξίας τους ( μην βιαστείτε να κρίνεται πριν διαβάσετε ολοκληρωμένη την πρόταση και τα πλεονεκτήματα της ) .


( Το ποσοστό αυτό είναι κατά τις διεθνείς πρακτικές αυτό που εισπράττεται σε τελική φάση από το σύνολο των χρεών - από τις εταιρίες που αγοράζουν τέτοιου είδους χρέη - μετά από πλειστηριασμούς ή άλλες πιέσεις και φυσικά μέχρι να εισπραχτούν δημιουργούν πρόσθετα προβλήματα στην κοινωνία γενικότερα ) .


Στην συνέχεια προκειμένου να εισπραχτεί κι όχι να χαριστεί αυτό το ποσό , ανάλογα με το χρέος του κάθε υπόχρεου η μετατροπή της αξίας του ποσού που του αναλογεί σε ώρες κοινωνικής εργασίας και η πώληση αυτών των ωρών σε κάθε ενδιαφερόμενο εργοδότη .


Το κόστος της ώρας θα καθοριστεί με βάση τον κατώτερο μισθό προσαυξημένο κατά ένα μικρό ποσοστό αφού δεν θα υπάρχει σε αυτό το ποσό επιπλέον βάρος από ασφαλιστικές η άλλες εισφορές που επιβαρύνουν έναν μισθό .


Στην μείωση των ωρών εργασίας να μπορούν να συμμετέχουν ως εθελοντές , τα μέλη των οικογενειών των υπόχρεων , φίλοι , συγγενείς  η και άγνωστοι εθελοντές και να υπάρχει κίνητρο προς αυτήν την κατεύθυνση .


Μετά την συμπλήρωση των ωρών εργασίας που αναλογούν στον κάθε υπόχρεο , η πλήρη απαλλαγή του από τα βάρη κι η παραμονή της περιουσίας του στον ίδιο .


Πλεονεκτήματα

 
1) Θα αποτραπεί η περαιτέρω εξαθλίωση της κοινωνίας και της οικονομίας της , σε καιρούς που με πραγματικά δεδομένα το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού βρίσκεται σε πραγματική αδυναμία .


2) Θα δοθεί κοινωνική διέξοδος και λύση στο πρόβλημα των πλειστηριασμών έτσι όπως πρέπει να δίνει λύσεις το κοινωνικό μας σύστημα σε κάθε πρόβλημα .


3) Οι τράπεζες θα ρευστοποιήσουν άμεσα τις εκκρεμότητες τους όπως και με τις εταιρίες που θα πουλούσαν το κακό τους χαρτοφυλάκιο αλλά χωρίς  να επιδεινώσουν περισσότερο τα ήδη κοινωνικά προβλήματα .


4) Θα αναπτυχτεί το κίνημα του εθελοντισμού .


5) Θα δοθεί ένας έμμεσος τρόπος να μειώσουν τα λειτουργικά τους κόστη οι επιχειρήσεις δημόσιες η ιδιωτικές που θα προσλάβουν αυτού του είδους εργαζόμενους .


6) Θα ενισχυθούν τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων αφού τα χρήματα από την αγορά των ωρών εργασίας  προτείνουμε να πηγαίνουν αποκλειστικά σε αυτά .


7) Θα κινηθεί έξτρα χρήμα στην αγορά από την εφαρμογή του προγράμματος , τόσο από τις αμοιβές των εθελοντών όσων και των ιδίων των υπόχρεων .


8) Θα ενισχυθεί η δημιουργικότητα αφού ένα μέρος των υπόχρεων απαλλαγμένοι από βάρη εκκρεμότητες και παλιές υποχρεώσεις , θα μπορούν να ξαναδημιουργήσουν για να καλυτερέψουν την ζωή τους .


9) Δεν θα δημιουργήσουμε επιπλέον αστέγους .
 

10) Θα δοθεί μια εφικτή και κοινωνική λύση στο πρόβλημα χωρίς να χάσει κανείς (από την στιγμή που έτσι κι αλλιώς οι τράπεζες θα πουλήσουν αυτά τα χρέη για άμεσο χρήμα ) .


11) Με την λύση των πλειστηριασμών δεν υπάρχει περίπτωση σε μια εξαθλιωμένη αγορά να πουληθούν τα ακίνητα και να διαγράφουν τα χρέη των υπόχρεων , τα οποία θα συνεχίζουν να εκκρεμούν , ενώ με αυτόν τον τρόπο θα δίνεται η δυνατότητα να διαγράφουν  στο σύνολο τους οπότε και θα επέλθει άλλος αέρας δημιουργικότητας στην κοινωνία .


12) Θα διατηρηθούν οι πραγματικές αξίες των ακινήτων αφού δεν θα υπάρχει η χαμηλή προσφορά από τους πλειστηριασμούς που θα τις συμπαρασύρει και θα δημιουργήσει νέες ανάγκες και νέες καλύτερες συνθήκες στον κλάδο των ακινήτων .


13) Δεν κερδίζουμε τίποτε ως κοινωνία , με το να συνεχίζουμε να ποινικοποιούμε τα χρέη και να έχουμε όσους  έχουν αδυναμία πληρωμής σε διαρκή ομηρία εφ όρου ζωής .


Δεν κερδίζουμε τίποτε με το να μην τους δίνουμε την ευκαιρία να ξαναγίνουν  δημιουργικοί , τόσο προς όφελος του εαυτού τους και της οικογένειας τους όσο και προς όφελος της  κοινωνία που ζουν .


14) Θα σταματήσει η μαύρη εργασία μιας κι ο υπόχρεος με κάποιον τρόπο πρέπει να ζήσει και το κάνει αλλά δεν τολμά ούτε τον συμφέρει ότι κάνει να φαίνεται .


15) Θα αποκτήσουν επιπλέον έσοδα τα ασφαλιστικά ταμεία .


16) Η αναπτυξιακή πνοή που θα δοθεί στην κοινωνία , θα ωφελήσει ιδιαίτερα τις τράπεζες , που αποτελούν και κομβικό σημείο στην όλη ροη του χρήματος .

 
17) Ο εθελοντισμός θα είναι ένας ακόμη έμμεσος τρόπος  εκτόνωσης της ανεργίας κι αντιμετώπισης θεμάτων διαβίωσης εκ μέρους μερίδας του πληθυσμού .


18) Η λύση αυτή δεν πρόκειται να αντικαταστήσει πραγματικές θέσεις εργασίας αν τηρηθούν αυστηρά ποσοστά στις θέσεις των αναγκών της εργασιακής κάλυψης  .


19) Θα δώσει λύσεις σε εποχιακές εργασίες .


20) Μέσω της εφαρμογής του συστήματος θα επέλθουν διεργασίες που θα δώσουν άλλη πνοή και δημιουργικές τάσεις στην κοινωνία ( θα γίνει αυτό που λέει η λαϊκή ρήση ¨¨ το αγώγι ξυπνάει τον αγωγιάτη ¨¨ ) .


Θα ρωτήσω τον κάθε υποστηριχτή της άποψης των πλειστηριασμών να απαντήσει , ποια και πόσα αντίστοιχα ωφέλει μπορούν να προκύψουν από τους πλειστηριασμούς για να τους προτιμήσουμε ως λύση στο υπάρχον διογκωμένο πρόβλημα της κοινωνίας ;


Γιατί το πρόβλημα με την διάσταση που έχει πάρει και συνεχίζει να παίρνει , πρέπει όλοι να το καταλάβουμε πως έχει πάψει να είναι πλέον αμιγές προσωπικό πρόβλημα του καθενός κι αφορά την ίδια την δομή και λειτουργία της κοινωνίας που θέλουμε να ζούμε .


Η παραμεθοροποίηση των ανθρώπων η και των επιχειρήσεων , εξαιτίας λαθών που έκαναν δεν βοηθά την ίδια την κοινωνία .


Προτεινόμενος τρόπος λειτουργίας σε πολλή γενικές γραμμές


Δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως αλλιώς πρέπει να αντιμετωπίζεται η εξαπάτηση κι ο δόλος κι αλλιώς  η πραγματική αδυναμία πληρωμής εξαιτίας λαθών η απρόοπτων καταστάσεων και προς αυτές τις περιπτώσεις προσανατολίζονται οι προτάσεις .


Οι λεπτομέρειες για το πώς ακριβώς μπορεί να λειτουργήσει το σύστημα εξαρτάτε από τα συγκεκριμένα δεδομένα που υπάρχουν την περίοδο αυτή και τα οποία έχουν στην διάθεση τους οι δημόσιοι φορείς .

 
Γι αυτό το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι κάποιες γενικές γραμμές που μπορούν να ακολουθηθούν για την  χάραξη ενός ολοκληρωμένου σχεδίου .


Κάποιες από αυτές μπορούν να είναι :


1) Το ποσό που θα υπολογιστή για τις ώρες εργασίας θα αφορά το ποσό από το αρχικό κεφάλαιο που απέμεινε κι όχι τόκους η άλλα έξοδα που προστέθηκαν τα οποία θα διαγράφουν .


Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως στο όλο πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί έχουν μεγάλο μέρος ευθύνης κι οι τράπεζες κι αν θέλουμε να μιλάμε για δικαιοσύνη ας είναι αυτός ( διαγραφή τόκων κι εξόδων ) ο ελάχιστος τρόπος συμμετοχής τους στις ευθύνες που τους αναλογούν .


2) Το ποσό των ομολόγων μπορεί να πληρωθεί με ποικίλους ανώδυνους τρόπους όπως π.χ.  κατά ένα μέρος από τα έσοδα των τυχερών παιχνιδιών ενώ το άλλο κομμάτι να είναι από τα ασφαλιστικά ταμεία στα οποία θα πηγαίνουν εξ ολοκλήρου τα έσοδα από την αγορά των ωρών εργασίας .


3) Θα αγοράζονται  τετράωρες η οκτάωρες ώρες εργασίας , με προπληρωμή στα ασφαλιστικά ταμεία από τον κάθε ενδιαφερόμενο εργοδότη .


4) Αυτοί που θα αγοράζουν χρόνο εργασίας να μπορούν να είναι απλοί ιδιώτες , ιδιωτικές επιχειρήσεις , δημόσιες η δημοτικές υπηρεσίες κι επιχειρήσεις .


5) Στις ώρες εργασίας θα μπορούν να προσφέρουν ως εθελοντές μέλη και φίλοι των οικογενειών όπως  κι άγνωστοι εθελοντές είτε σε προσωπικό επίπεδο ( για συγκεκριμένο άτομο ) είτε σε γενικό επίπεδο .


6) Σε γενικό επίπεδο οι ώρες θα αφαιρούνται από όσων βαρύνονται με τις περισσότερες ώρες εργασίας .


7) Σε περιπτώσεις εργασίας εκτός της έδρας του υπόχρεου , ο εργοδότης θα πρέπει να προσφέρει στον υπόχρεο τα έξοδα μετακίνησης καθώς κι αν πρόκειται για παραμονή εκτός έδρας , στέγη και τροφή ( π.χ. προσωρινές αγροτικές εργασίες ).


8) Ένα παράδειγμα για το πόσο θα κοστίζει η τετράωρη η οκτάωρη εργασία και πως θα μοιράζεται η αμοιβή είναι το παρακάτω :


Για την τετράωρη  εργασία μπορεί να είναι 16 ευρώ και της οκτάωρης 32 .

 
Από αυτά τα 5 και 10 ευρώ αντίστοιχα ( περίπου το 30% ) να τα παίρνει ο υπόχρεος και τα υπόλοιπα τα ασφαλιστικά ταμεία .


Στην περίπτωση των εθελοντών το ποσό να είναι 7,5 και 15 ευρώ αντίστοιχα ( περίπου το 45% ).


9) Τα ποσά που δικαιούνται οι υπόχρεοι κι οι εθελοντές από την εργασία , θα τα βάζει σε λογαριασμό τους σε τράπεζα στο τέλος  κάθε εβδομάδας ο οργανισμός που θα τα έχει προεισπράξει .


10) Αν το δάνειο είχε περισσότερο από έναν δικαιούχους οι ώρες εργασίας μοιράζονται ανάλογα με το ποσοστό που είχε ο καθένας στο ποσό αυτό π.χ. σε εταιρείες σύμφωνα με τα ποσοστά του κάθε εταίρου .


11) Αν το δάνειο είχε εγγυητές , οι εγγυητές να συμμετέχουν ισομερώς στο 10% των συνολικών ωρών εργασίας και να επιλέγουν τον υπόχρεο από τον οποίο θα αφαιρεθούν οι ώρες εργασίας .


12) Αν δεν ισχύσει κάποιο ποσοστό συμμετοχής για τον εγγυητή ,  τότε να επιβαρύνεται με το ποσό του κεφαλαίου μόνο που πήρε ο υπόχρεος από την στιγμή που μπήκε σαν εγγυητής κι όχι να επιβαρύνεται και για  προηγούμενα ποσά του υπόχρεου , άσχετα με το τι αναφέρει η σύμβαση με την τράπεζα .


13) Το ποσό των 16 η 32 ευρώ που θα πληρώνει ο εργοδότης ( για να υπάρχει κίνητρο ) θα είναι καθαρό και δεν θα επιβαρύνεται από επιπλέον εισφορές η άλλα βάρη που επιβαρύνουν έναν κανονικό εργαζόμενο  .


14) Οι μεγάλες επιχειρήσεις δημόσιες κι ιδιωτικές θα μπορούν (το προτιμότερο να υποχρεωθούν) να απασχολούν μέχρι το 10% των εργαζομένων τους από το κομμάτι αυτό των εργαζομένων .


Για τις μικρές επιχειρήσεις με σκοπό την ενίσχυση τους , για μέχρι 20 άτομα να ισχύει το παρακάτω :


Μέχρι 3 άτομα προσωπικό δικαίωμα ο ένας να είναι από το πρόγραμμα  .

 
Από 4 - 6 εργαζόμενους δικαίωμα οι 2 να είναι από το πρόγραμμα .


Από 6 - 20 εργαζόμενους οι 3 από το πρόγραμμα .


15) Για όσο διάστημα εκτελεί τις κοινωνικές ώρες εργασίας ο κάθε συμμετέχων , να δικαιούται πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη όπως κι αν εργαζόταν κανονικά και το ίδιο να ισχύει για τους εθελοντές .


16) Με ένα επιπλέον 10% ωρών εργασίας να προσμετράτε ο χρόνος που δούλεψε κάποιος στο πρόγραμμα , σαν κανονικός για την συνταξιοδότηση του και το ίδιο να ισχύει και για όσους έχουν συμμετοχή στο πρόγραμμα .


17) Να υπάρξει ανώτατο όριο στις συνολικές ώρες εργασίας  που πρέπει να προσφέρει ο κάθε υπόχρεος (για να του δίνεται η δυνατότητα να ξαναδημιουργήσει) και το υπόλοιπο των ωρών του να συμπληρώνονται από εθελοντές . 


18) Το πλαίσιο αυτό να ισχύσει σε ιδιώτες κι επιχειρηματίες που δηλώνουν αδυναμία πληρωμής και δέχονται να ενταχτούν στο μέτρο .

 
19) Αν πρόκειται για εν ενεργεία επιχειρήσεις , θα μπορούν να ισχύσουν άλλα δεδομένα με σκοπό την σωτηρία της και την συνέχιση των εργασιών της  .


20) Για όσους δεν δεχτούν την υπαγωγή τους στο μέτρο , να ισχύουν οι διαδικασίες που προβλέπονται τώρα .

 
21) Να προβλέπονται αυστηρές ποινές σε όσους εργοδότες αποδειχτεί ότι εκμεταλλεύονται την αδύναμη θέση  της κατηγορίας αυτής των εργαζομένων .

 
22) Για όσους υπόχρεους συμμετέχουν στο πρόγραμμα να υπάρχει αναστολή κάθε άλλου μέτρου εναντίον τους.


23) Είναι απαραίτητη η αρχική τουλάχιστον παρακολούθηση του προγράμματος για να αντιμετωπιστούν άμεσα τα προβλήματα και τα εμπόδια που θα φανούν και θα προκύψουν κατά την εφαρμογή του , ώστε να γίνονται άμεσα  διορθωτικές κινήσεις και μέσα από την πορεία του , να εξελιχτεί σε ένα όσο γίνεται καλύτερο κι εφαρμόσιμο εργαλείο .

 
Επιπλέον προτάσεις

 
1) Στην παρούσα περίοδο ακόμη κι η πλήρη διαγραφή των χρεών σε περιπτώσεις πραγματικής κι αποδεδειγμένης αδυναμίας είναι προτιμότερη και ποιο κερδοφόρα λύση ακόμη και για τις ίδιες τις τράπεζες .


Ο λόγος είναι πως αυτές αποτελούν κομβικό σημείο στην ροη του χρήματος και δεν κερδίζουν τίποτε με το να κρατούν αδρανοποιημένους τους πολίτες λόγω χρεών .

 
Διαγράφοντας τα χρέη θα βοηθήσουν με αυτόν τον τρόπο την επανεργοποίηση των πολιτών , θα ενισχύσουν την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας κι επομένως θα ενισχύσουν την ροη του χρήματος που είναι και το ζητούμενο γι αυτές και για τα κέρδη που επιδιώκουν .


Περισσότερο από όλα όμως θα αποδείξουν έμπρακτα τον κοινωνικό τους ρόλο μέσα στην κοινωνία .  


2) Άλλη πρόταση προς την ομαλή τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων είναι να επιτρέπεται σε όσους χρωστούν το άνοιγμα επιχείρησης η να είναι μέλη εταιρείας η ακόμη και η διατήρηση της υπάρχουσας αν είναι επαγγελματίες  με ειδικό καθεστώς κι ένας από τους  όρους  να είναι να πηγαίνει υποχρεωτικά  ένα μέρος των καθαρών κερδών τους προς αποπληρωμή των παλιών χρεών .


3) Η θέσπιση ενός η περισσοτέρων ειδικών καθεστώτων  για όσους χρωστούν σε δημόσιο η ιδιώτες πλην των αναγκαστικών και ακραίων λύσεων , θα δώσει στην παρούσα περίοδο διεξόδους για την ομαλή τακτοποίηση των θεμάτων χωρίς να εντείνει περισσότερο τα κοινωνικά  προβλήματα .


Δεν είναι εξάλλου μέσα στους σκοπούς ύπαρξης , ούτε προς το συμφέρον τόσο του κράτους όσο και της κοινωνίας , να δρουν σαν τιμωροί κι εκδικητές κι ιδιαίτερα στις πραγματικές περιπτώσεις αδυναμίας των πολιτών .

 
Η εύρεση και θέσπιση ειδικών καθεστώτων θα δίνει νόμιμους κι ελεγχόμενους διεξόδους στα προβλήματα και θα αποσκοπεί στο να εμποδίζεται η συσσώρευση των προβλημάτων , που έχει ως αποτέλεσμα το μικρό πρόβλημα που αφορά λίγους να γίνεται και να εξελίσσεται σε μεγάλο για τους πολλούς .


Οι βασικοί στόχοι πρέπει να είναι :


α) η βοήθεια με εφικτούς τρόπους της αποπληρωμής χρεών (σε λογικά κι εφαρμόσιμα πλαίσια σε περιπτώσεις αδυναμίας ) .


β) η νόμιμη επαναδραστηριοποίηση  της μερίδας αυτής του πληθυσμού κι όχι ο δια βίου αποκλεισμό τους , όπως συμβαίνει τις περισσότερες των περιπτώσεων σήμερα , που δεν βοηθά κανέναν και μόνο εστία  προβλημάτων μπορεί να είναι .

 
Οι λύσεις που θα δοθούν θα πρέπει απαραίτητα να λαμβάνουν υπόψη τους μεταξύ των άλλων  


α) τα ελάχιστα τουλάχιστον όρια διαβίωσης των υπόχρεων   


β) την εθελοντική ένταξη των ενδιαφερομένων στα προγράμματα αυτά .


Ο τρόπος σύνταξης των κανόνων όπως κι η εφαρμογή τους θα πρέπει να προσέξουμε να μην γίνει αφορμή δημιουργίας νέων νομίμων δουλοπάροικων η να αποβεί σε βάρος της κανονικής και νόμιμης εργασίας . 


4) Ποια λογική , ποια νομοθεσία ή νόμος της αγοράς , ποια έννοια δικαιοσύνης μας λέει , πως σε μια συναλλαγή δυο ιδιωτών ( τράπεζας και δανειολήπτη ) , ο ένας μόνο πρέπει να φέρει την αποκλειστική ευθύνη και να επωμίζεται το ρίσκο μέχρι τελευταίας ρανίδας , ενώ η άλλη πλευρά μόνο ωφελημένη και κερδισμένη πρέπει να βγει και με οποιονδήποτε τίμημα  και αυτήν την θέση κι άποψη πρέπει να την υπερασπίζεται όλο το σύστημα ;


Να προβλέπεται και να γίνεται αποδεκτό και στην χώρα μας κι από τους δικαστές μας ( όπως γίνεται σε άλλες πολιτισμένες χώρες ) το μέτρο του ¨¨μη έμπειρου επενδυτή¨¨ όπου αν κάποιος δανειζόμενος αποδείξει ότι η όποια κατάσταση δημιουργήθηκε γιατί αγνοούσε τι υπέγραφε , να προστατεύεται , πράγμα που δεν μπορεί να ισχυριστεί σε καμία περίπτωση καμία τράπεζα .

 
Αυτοί που έδιναν δάνεια παραβλέποντας τους κανόνες και ενδεχομένως παραπλανώντας τους υποψηφίους πελάτες τους , δεν θα πρέπει να έχουν ευθύνες ;



Συμπερασματικά να πούμε πως στην σημερινή συγκυρία , οι ακραίες λύσεις άλλων εποχών δεν ενδείκνυνται και δεν είναι προς όφελος της κοινωνίας .

 
Θα πρέπει να βρεθούν και να εφαρμοστούν , κοινωνικοί τρόποι αντιμετώπισης των χρεών για όσους αντιμετωπίζουν πραγματική αδυναμία πληρωμής των υποχρεώσεων τους .


Να αντιμετωπιστούν στο σύνολο τους τα χρέη του κάθε υπόχρεου και να δοθούν ξεκάθαρες κι οριστικές λύσεις ακόμη και μέσω συγχώνευσης χρεών ( όπως γίνεται αντίστοιχα με τις ποινές ) .


Να μπορεί να λαμβάνετε υπόψη κι η άποψη της αδύναμης πλευράς μέσω του μέτρου ¨¨ του έμπειρου επενδυτή ¨¨κι όχι ένα ολόκληρο σύστημα να λειτουργεί μονόπλευρα υπέρ ενός συστήματος που ο πραγματικός  λόγος ύπαρξης του είναι το να βοηθά την ανάπτυξη της κοινωνίας κι όχι να την υπονομεύει και να την εξαθλιώνει .

 
Επιδίωξη και τελικός σκοπός όλων των μέτρων πρέπει να είναι να  προστατευτούν και να βοηθηθούν όσοι δηλώνουν πραγματική αδυναμία πληρωμής στο να ξεπληρώσουν τα χρέη τους και να επαναδραστηροποιηθούν ομαλά μέσα στο κοινωνικό σύστημα απαλλαγμένοι από τα βάρη του παρελθόντος .


Ως τελευταίο για να μην βγουν οι συνετοί πολίτες κι αρχίζουν και λένε για όλους τους άλλους τους ασύνετους που έφτασαν μέχρι το σημείο να απειλούνται τα σπίτια τους , θα πως τα εξής :

 
α) Αν οι συνετοί πολίτες ασπάζονται την παροιμία που λέει ¨¨ άπλωνε τα πόδια σου μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμα ¨¨ θα πρέπει ταυτόχρονα να έχουν υπόψη τους και μια άλλη παροιμία , πριν την οποιανδήποτε δίκαιη  κρίση τους ¨¨ αν έχει αρπάξει φωτιά το σπίτι του γείτονα σου , περίμενε και την σειρά σου ¨¨ .


Το όλο πνεύμα του άρθρου λοιπόν έχει να κάνει όχι γιατί πρέπει να την χαρίσουμε σε κάποιους ¨¨ανόητους κι επιπόλαιους ¨¨ αλλά γιατί κινδυνεύουμε όλοι από τις επιπτώσεις ενός φαινομένου που όλο διογκώνεται και κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως δεν υπάρχουν πραγματικές αιτίες για την διόγκωση του .


Σαν παράδειγμα θα φέρω το πόσο βοηθιέται ή βγαίνει κερδισμένος κάποιος από την σημερινή κατάσταση που επικρατεί , αν π.χ. ένας θελήσει να πουλήσει ένα ακίνητο του σήμερα , πόσο κερδισμένος  μπορεί να είναι ή πόσο εύκολα και γρήγορα μπορεί να το κάνει , όταν από την μια  δεν μπορεί να πιάσει την πραγματική αξία του ακινήτου του και από την άλλη , δεν υπάρχουν αγοραστές ;


Υπάρχει κάποιος που μπορεί να ισχυριστεί πως η όλη κατάσταση πλήττει μόνο αυτούς τους ¨¨ ανόητους κι επιπόλαιους ¨¨ , όποτε γιατί να θέλουμε να βρούμε εφικτές λύσεις για τους ¨¨παρείσακτους¨¨¨;


β) Τα προβλήματα πάντα δημιουργούνται εξ αιτίας του ότι κάτι δεν πάει καλά  κι  αυτόν τον κανόνα δεν μπορούμε να τον ξεχνάμε ποτέ .


Αν όντως το σύστημα όλο όπως κι η δικαιοσύνη μεταξύ αυτών , λειτουργούσε  σωστά χωρίς να μεροληπτεί υπέρ του ενός ιδιώτη ( γιατί οι τράπεζες είναι ιδιωτικές ) τότε δεν θα υπήρχε λόγος κανενός άλλου μέτρου , η δικαιοσύνη θα αρκούσε για να μην υπάρχει καν θέμα προς συζήτηση .


Εφαρμόζεται όμως στην πράξη  αυτό που ανέφερα στην αρχή του άρθρου  ¨¨ πονάς στο χέρι ; σου κόβω το χέρι ¨¨ χρωστάς ; δεν εξετάζω ούτε το πως , ούτε το γιατί , ούτε άλλες συνθήκες ή γεγονότα , αποφεύγω να εξετάσω ακόμη και την περίπτωση της εξαπάτησης ( την ίσως απίθανη για κάποιους αλλά πάντα υπαρκτή ) και σε καταδικάζω να είσαι στην εξαθλίωση στο υπόλοιπο της ζωής σου , εσύ κι η οικογένεια σου , επειδή δεν μπορείς να ανταποκριθείς , ξεχνώντας πως είμαστε πρώτα από όλα άνθρωποι .

 
γ) Επειδή όλοι γνωρίζουμε τους κανόνες της αγοράς , θα συστήσω στον κάθε συνετό πολίτη η πρώτη του απαίτηση να είναι , τα προνόμια  που δίνονται στις τράπεζες να  δίνονται και σε όλες τις άλλες επαγγελματικές ομάδες και κλάδους  αφού ένα κράτος πρέπει να φροντίζει την ισότητα και την ισονομία μεταξύ των μελών του για την ομαλή λειτουργία του συστήματος .


Γιατί θα πρέπει όλοι να κάνουν τα στραβά μάτια και να αποδέχονται το να δίνονται μονομερή προνόμια όπως και το να ανέχονται διακρίσεις σε βάρος τους , από έναν συγκεκριμένο κλάδο της οικονομίας ;  


Οι κοινωνίες το σίγουρο είναι πως  μπορούν να επιζήσουν και χωρίς τοκογλύφους όσο και να θέλουν να μας τρομάξουν και να μας πείσουν για το αντίθετο .

 
Αναρωτηθείτε όμως , ποια κοινωνία μπορεί να επιζήσει με το να καταδικάζει και να καταδιώκει τους ενεργούς  πολίτες της , βάζοντας τους στο περιθώριο όπως και χωρίς τους  παραγωγούς της  ;


δ) Πας μη Έλλην βάρβαρος έλεγαν οι προγονοί μας , οι όποιοι μας κληροδότησαν έναν ένδοξο πολιτισμό .

 
Άραγε έχουμε την απαιτούμενη  νόηση και την τόλμη να αποδείξουμε έμπρακτα , πως είμαστε γνήσιοι απόγονοι και συνεχιστές της κληρονομιάς που περηφανευόμαστε ;

 
Ξέρουμε ακόμη να ξεχωρίζουμε το τι σημαίνει , πολιτισμός και ανθρωπισμός ;

 
Ο κάθε υποστηρικτής του ξεσπιτώματος και της εξαθλίωσης των αδύναμων συνανθρώπων του και της κοινωνίας που κι ο ίδιος ζει , τι θα λέγαμε ότι είναι ;

 
Έλλην ή Βάρβαρος  ;




Υπόδειγμα ψηφίσματος



Συμφωνώ πως οι πλειστηριασμοί στην παρούσα τουλάχιστον συγκύρια δεν μπορούν να θεωρούνται ως λύση και προτείνω ως εφαρμόσιμη και κοινωνική λύση για τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς τις τράπεζες , την εξαγορά τους από το δημόσιο και την μετατροπή τους σε κοινωνικές ώρες εργασίας για τον κάθε υπόχρεο , όπως υποδεικνύει σε γενικές γραμμές το παραπάνω κείμενο .
 
Το μέτρο των κοινωνικών λύσεων προτείνω να εφαρμόζεται και σε άλλες περιπτώσεις οικονομικής αδυναμίας προς τους ιδιώτες ή το δημόσιο γενικότερα , αντί των αντικοινωνικών κατασχέσεων , πλειστηριασμών , ποινών φυλάκισης κ.α. που αντί να λύσουν , επιφέρουν μεγαλύτερα προβλήματα στο σύνολο της κοινωνίας μας .  

Ζητώ επίσης να γίνει δεκτό και να θεσπιστεί το μέτρο ¨¨του έμπειρου επενδυτή ¨¨ όπου αν ο συναλλασσόμενος αποδείξει ότι δεν είχε την ανάλογη εμπειρία και δεν ήξερε τι υπέγραφε ,  να μπορεί μέχρι και να απαλλαγή πλήρως από τα χρέη του .
 



Αν συμφωνείται με το πνεύμα της πρότασης , μπορείτε να ψηφίσετε ώστε να πιέσουμε σαν ενεργά μέλη της κοινωνίας μια δικαιότερη κι αποτελεσματικότερη λύση για τα προβλήματα των χρεών , που προέρχονται από την πραγματική  αδυναμία των υπόχρεων να ανταποκριθούν σε αυτά .

 
Στείλτε μας τα στοιχεία σας μέσω της φόρμας επικοινωνίας ή στο email  rektides@gmail.com
ώστε να ασκήσουμε πίεση προς τους αρμόδιους φορείς .


Τα ονόματα των ψηφισάντων θα δημοσιοποιούνται ανά τακτά διαστήματα χωρίς ωστόσο να φαίνονται  η διεύθυνση κατοικίας , το τηλ επικοινωνίας και το email .

 
Τα στοιχεία σας  θα παραδοθούν ( μετά την συγκέντρωση ικανοποιητικού αριθμού ψήφων )αποκλειστικά και μόνο προς τους αρμόδιους φορείς με σκοπό την άσκηση πίεσης και μόνο για την υποστήριξη του συγκεκριμένου θέματος  .

 
Στοιχεία προς αποστολή :

 
Επίθετο

Όνομα

Όνομα πατρός

Όνομα μητρός

Ημερομηνία γεννήσεως

Επάγγελμα

Κοινωνική ιδιότητα ( π.χ. δημοτικός σύμβουλος , μέλος επιτροπής κ.α.)

Χωριό και νομός

Πόλη

Χώρα
 

Διεύθυνση κατοικίας

Τηλ . επικοινωνίας

email
 

http://rektides.blogspot.gr