Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013

  Οι μικροί σωτήρες
Ένα από τα γεγονότα που μαθαίνουμε πως ισχύουν στην ζωή που ζούμε είναι η αύξηση κι η μείωση .

Όλα είναι μια ακολουθία προς το μικρότερο ή το μεγαλύτερο με συνέπεια την μεταμόρφωση και αλλοίωση των όσων βλέπουμε γύρω μας υλικών ή μη καταστάσεων και πραγμάτων προς το καλύτερο ή το χειρότερο με κριτήριο την θέση που βρισκόμαστε κάθε φορά .


Στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σαν άνθρωποι και σαν κοινωνίες περιμένουμε τις περισσότερες φορές ένα θαύμα θα έλεγα , για να δώσει λύση σε όσα προβλήματα εμείς οι ίδιοι έχουμε δημιουργήσει με την έμμεση ή άμεση συμμέτοχη μας .


Γιατί κι αν ακόμη αναρωτηθεί κάποιος με το πότε συμμετείχε στο ένα ή στο άλλο γεγονός για να θεωρεί τον εαυτό του συμμέτοχο ή συνένοχο , θα πρέπει να ξέρει πως κι ή αδράνεια είναι μέρος της συμμετοχής (κι είναι σίγουρα πολλή ποιο ισχυρή , γιατί επιτρέπει να γίνονται πράγματα) εφόσον και μόνο η παρουσία μας σαν ζώντων οργανισμών , μας κάνει συμμέτοχους σε όλα όσα διαδραματίζονται .


Ποιοι όμως μπορεί να είναι οι μικροί σωτήρες για να μπορούμε να φτάσουμε να μιλάμε και να αναδεικνύουμε και τους μεγάλους σωτήρες κάποια στιγμή ;


Οι μικροί σωτήρες είμαστε όλοι μας , με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε και αντιμετωπίζουμε τα πράγματα .


Είμαστε όλοι εμείς σαν άτομα , με την διαφορετική ιδιότητα που έχουμε και δρούμε κάθε φορά από την στιγμή που γεννιόμαστε .


Αρχίζουμε την συμμετοχή μας στην ζωή με την ιδιότητα του παιδιού και με το πέρασμα του χρόνου αλλάζουμε ή προσθέτουμε ιδιότητες και μαζί με αυτές μεταμορφωνόμαστε και συμβάλουμε σε όλα αυτά που ζούμε στην καθημερινότητα μας .


Το παιδί , κάποια στιγμή θα πάρει την ιδιότητα του μαθητή , του φίλου , του εραστή , του επαγγελματία , του συζύγου , του γονιού κι ένα σωρό άλλες , με τα διαφορετικά συμφέροντα που ακολουθούν κάθε φορά την κάθε ιδιότητα .


Τα συμφέροντα γεννούν δράσεις , αντιδράσεις κι αποτελέσματα .


Σε όλες τις αλλαγές που θα επέλθουν , υπάρχουν δυο ιδιότητες που δεν πρόκειται να χάσουμε ποτέ , η μια είναι του μαθητή γιατί πάντα κάτι καινούργιο θα μαθαίνουμε άσχετα με το πόσο θα θέλουμε να το καταλάβουμε και να το προσαρμόζουμε στην ζωή μας , για να την κάνει καλύτερη ή χειρότερη , η επιλογή που κάναμε κι η δεύτερη είναι η ιδιότητα του δασκάλου , γιατί με ότι κάνουμε , το θέλουμε δεν το θέλουμε , διδάσκουμε κι όλους τους άλλους συγχρόνως γύρω μας .


Οι μικροί σωτήρες λοιπόν πρέπει να ξέρουν πως ανάλογα με τι υιοθετούν για σωστό ή λάθος και τις αξίες που ασπάζονται και πρεσβεύουν , δημιουργούν τάσεις κι ανάλογα με το πόσοι περισσότεροι γίνονται σαν ομοϊδεάτες , γίνονται κι οι διαμορφωτές των πραγμάτων .


Αν σαν πλειοψηφία αποδεχόμαστε κι εξομοιώνουμε την αξία του κάθε ανθρώπου με την αξία του τραπεζικού του λογαριασμού κι όχι με την προσωπικότητα και το ήθος του , αν αποδεχόμαστε ακόμη και με την αδιάφορα μας , ως άξιο τον κάθε έναν που βρήκε τρόπο να αποκτήσει αξίωμα με πονηρά μέσα και δεν δίνουμε σημασία στα έργα του και την πραγματική του αξία για προσφορά , αν αποδεχόμαστε την σκληρότητα κι αδιαφορία ως τρόπο δικαιοσύνης και σωφρονισμού αντί της κατανόησης κι αγάπης , αν αποδεχόμαστε την ύπαρξη της πονηριάς κι απατεωνιάς ως εξυπνάδα , αν αποδεχόμαστε το να πράττει κάποιος το καθήκον του είναι γνώρισμα των κορόιδων , αν αποδεχόμαστε την ασέβεια γιατί βρισκόμαστε σε θέση ισχύος και δεν φοβόμαστε τίποτε , τότε δεν μπορούμε να παραπονιόμαστε όταν πέσουμε στην ανάγκη του συστήματος της υγείας κι οι εκπρόσωποι του θα μας κοιτάζουν σαν αξία νομίσματος για να μας προσφέρουν τις υπηρεσίες τους , δεν μπορούμε να παραπονιόμαστε όταν τα έργα αυτών που μας κυβερνούν , έχουν μόνο προσωπικά κριτήρια και κίνητρα κι όχι κοινωνικά όπως θα έπρεπε κι επιβάλει το αξίωμα τους , δεν μπορούμε να παραπονιόμαστε για τον τρόπο που θα μας αντιμετωπίσει το σύστημα της δικαιοσύνης που επιλέξαμε , όταν θα έρθει κι η σειρά μας να έχουμε την ανάγκη του , δεν μπορούμε να ζητάμε εξυπηρέτηση κι αντικειμενικότητα από τις υπηρεσίες όταν καταστρατηγήσαμε οι ίδιοι το σύστημα , δεν μπορούμε να απαιτούμε σεβασμό αφού δημιουργήσαμε ένα σύστημα που θέλει να σέβεται μόνο τους ισχυρούς κι οι αδύναμοι να μην έχουν λόγο .


Ποιος γονιός άραγε που θα έβλεπε καθαρά κι αντικειμενικά τα πράγματα , θα ήταν περήφανος και θα θεωρούσε άξιο το παιδί του , αν έβλεπε πως συμβάλει σε μια προβληματική κοινωνία ;


Ποιος άραγε θα θεωρούσε άξιο τον εαυτό του ως δάσκαλο αν τα έργα των μαθητών που δίδαξε , έφτιαχναν μια ζοφερή κοινωνία ;


Ποιος επιστήμονας μπορεί να θεωρηθεί άξιος , μορφωμένος ή έξυπνος αν χρησιμοποιεί την επιστήμη του , ενάντια στον συνάνθρωπο του και τα αποτελέσματα της εργασίας του είναι ενάντια ακόμη και στην ίδια του την ύπαρξη , της οικογένειας του και των απογόνων του ;


Ποιος πολιτικός μπορεί να θεωρείται άξιος , όταν δεν δίνει ανθρωπιστικές λύσεις στα προβλήματα της κοινωνίας του ;


Ποιος μπορεί να θεωρείται πραγματικά μορφωμένος , όταν έχει αποτινάξει από πάνω του τον ανθρωπισμό και τις αρετές που τον συνοδεύουν ;


Ποιος μπορεί να θεωρείται άξιος άνθρωπος αν δεν παλεύει από το πόστο που είναι για την αποκατάσταση της διαταραγμένης ισορροπίας όσων συμβαίνουν γύρω του ;


Πως θα μπορούσαμε όμως από την θέση του διαστρεβλωτή , να βρεθούμε στην θέση του άξιου και πραγματικά μορφωμένου κι έξυπνου ανθρώπου ;


Μόνο ένας τρόπος υπάρχει κι αυτό λέγεται συνειδητοποίηση .


Το να συνειδητοποιήσουμε την πραγματική διάσταση των πραγμάτων και το ποια είναι η θέση μας σε αυτά .


Αν δεν μπορέσουμε να συνειδητοποιήσουμε την δύναμη που ασκεί η παρουσία μας στις καταστάσεις , ποτέ δεν θα μπορέσουμε να γίνουμε οι μικροί σωτήρες που θα αλλάξουν όλα τα πράγματα προς το καλύτερο και πάντα θα είμαστε αυτό που πραγματικά δεν θέλει κανείς να είναι , δηλαδή ένα ασήμαντο πιόνι στα χέρια επίδοξων και μάταιων ατομικών φιλοδοξιών , με τις ανάλογες συνέπειες για μας , την οικογένεια μας και την κοινωνία .


Ένα όμως μπορεί να θεωρηθεί βέβαιο και δεν πρέπει να διαφεύγει από την προσοχή κανενός , αν θέλει η παρουσία του στην ζωή να μείνει ως αξιοθαύμαστη κι οδηγός για τους επιγενόμενους .


Αν δεν γίνουμε εμείς εδώ και τώρα οι μικροί σωτήρες που θα αλλάξουν τα πράγματα , σίγουρα θα έρθουν να γίνουν κάποιοι άλλοι στην θέση μας και μείς θα χάσουμε την ευκαιρία , γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως τίποτε στην ζωή δεν είναι στάσιμο , υπάρχει μια ασταμάτητη ροη σε όλα όσα έχουν να κάνουν με αυτήν κι η δύναμη της ροής φέρνει ανατροπές κι οι ανατροπές πάντα φέρνουν κι αποκαθιστούν την ισορροπία που χάθηκε κι αναδεικνύουν τις πραγματικές αξίες και τους πραγματικά άξιους .


http://rektides.blogspot.gr/