Σάββατο 26 Απριλίου 2014




Η ΣΟΦΙΑ ΚΙ Η ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ 

 

 

Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις… είναι από την Ελληνική γλώσσα.. (Bιβλίο Γκίνες)

 
Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ’ αυτήν δεν υπάρχουν όρια. (Μπιλ Γκέιτς, Microsoft)

 
Η Ελληνική και η Κινέζικη… είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και… στον ίδιο τόπο εδώ και 4.000 έτη.

 
Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από την μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική. (Francisco Adrados, γλωσσολόγος).

 
Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο.

 
Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από τον βίο, την αγάπη από τον έρωτα.

 
Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.

 
Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πως να γράφουμε σωστά.

 
Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει.

 
Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα.

 
Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε.

 
Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί).

 
Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας.

 
Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας λέξης.

 
Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την καθημερινή μας νεοελληνική γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών.

 
Είναι πραγματικά συγκλονιστικό συναίσθημα να μιλάς και ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς τι ακριβώς λές, ενώ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε λέξη ταυτόχρονα να σκέφτεσαι την σημασία της.

 
Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα να διδάσκονται τα Αρχαία με τέτοιον φρικτό τρόπο στο σχολείο ώστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι το τόσο όμορφο και συναρπαστικό.

 
Η ΣΟΦΙΑ

 
Στην γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια).

 
Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα.

 
Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε και εμπρός να είναι έτσι.

 
Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον.

 
Γι’ αυτόν τον λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.

 
Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει

 
«Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση.

 
Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».

 
Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης,

 
«Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις».

 
Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γή +έχων).

 
Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι.

 
Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω.

 
Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).

 
Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για την σκέψη.

 
Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι.

 
Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει.

 
Μας «φθίνει» – ελαττώνει σαν ανθρώπους – και μας φθίνει μέχρι και τη υγεία μας.

 
Και φυσικά όταν θέλουμε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει πως το λέμε;

 
Μα φυσικά «άφθονο».

 
Έχουμε την λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα».

 
Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έρθει και στην ώρα του.

 
Ωραίο δεν είναι ένα φρούτο ούτε άγουρο ούτε σαπισμένο, και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της.

 
Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή δεν μπορούμε να το απολαύσουμε.

 
Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά .

 
Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις την δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς.

 
Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία…

 
Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας αγάλλεται.

 
Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση.

 
Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά).

 
Άρα για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και ιατρευόμαστε.

 
Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με την σωματική μας υγεία.

 
Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο.

 
Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι.

 
Για σκεφτείτε το λίγο…

 
Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που άλλο από Λατινική δεν είναι).

 
Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε σαν λέξη, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο.

 
Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα.

 
Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με την σκέψη του ανθρώπου.

 
Όπως λέει και ο George Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη.

 
Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις.

 
«Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων.

 
Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού.

 
Το να μιλάς σωστά σημαίνει να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.

 
Η ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ

 
Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή».

 
Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία, προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ.

 
Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος: 

 
«Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει.

 
Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες.

 
Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική».

 
Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα:

 
«Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική.

 
Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα – μητέρα των εννοιών μας – μου απεκάλυπτε έναν άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της.

 
Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει».

 
Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης, είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής.

 
Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων.

 
Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου.

 
«Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ’ εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες», όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου.

 
Είναι γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να αποθαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες».

 
Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας.

 
Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας του οποίους συχνά κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά από ότι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως.

 
Η Ελληνική γλώσσα επεβλήθη αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητά της.

 
Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα».

 

[Πηγή ellinikoarxeio.com]


 

Κυριακή 20 Απριλίου 2014




ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ…

 
 
 
 
Πώς;

 

Είναι ο άνθρωπος απλώς ένα λάθος του Θεού;

 

Ή μήπως ο Θεός είναι ένα λάθος του ανθρώπου;

 

Αυτό είναι μια από τις πολλές σκέψεις του Νίτσε.

 

Οι περισσότεροι από μας θα έχουμε αναρωτηθεί το ίδιο με άλλα λόγια.

 

Οι απόψεις είναι πολλές.

 

Οι διαφωνίες ακόμα περισσότερες.

 

Οι αποδείξεις;

 

Και γι’ αυτό οι απόψεις είναι πολλές και οι διαφωνίες χιλιάδες.

 

Τι περίεργο είδος είμαστε οι άνθρωποι.

 

Υποτίθεται ότι είμαστε το μοναδικό ζωντανό ον με νοημοσύνη.

 

Παρόλα αυτά δεν μπορούμε να αποδείξουμε, την ύπαρξη αποδείξεων για την ύπαρξη του Θεού.

 

Μπορούμε όμως να το συζητάμε, να μαλώνουμε γι’ αυτό.

 

Οι πιστοί υποστηρίζουν με μεγάλη σιγουριά, ότι υπάρχει, κι ας μην τον έχουν δει ποτέ.

 

Είναι μέσα τους.

 

Οι άθεοι υποστηρίζουν με αυτοπεποίθηση και σιγουριά ότι δεν υπάρχει.

 

Δεν σκοτώθηκαν και να το ψάχνουν αλλά αν υπήρχε δε θα τον βλέπανε;

 

Από τη στιγμή που κανείς δεν τον έχει δει ποτέ πουθενά, δεν υπάρχει.

 

Ο διάβολος υπάρχει;

 

Ο ίδιος προβληματισμός είναι στην ουσία.

 

Οι άθεοι δεν πιστεύουν ότι υπάρχει, γιατί θα έπρεπε να παραδεχτούν ότι υπάρχει θεός.

 

Οι πιστοί πιστεύουν ότι υπάρχει και ότι είναι εχθρός του θεού άρα και δικός τους.

 

Θέλει να κάνει κακό στο θεό τους άρα και σε εκείνους.

 

Όπως και να χει άκρη δε βγαίνει.

 

Και αυτό δεν είναι σημερινό φαινόμενο, επικρατεί από παλιά.

 

Ας δούμε τον παρακάτω διάλογο μεταξύ ενός άθεου καθηγητή φιλοσοφίας και ενός μαθητή του.

 

Καθηγητής: Λοιπόν, πιστεύεις στον Θεό;


Φοιτητής: Βεβαίως, κύριε.


Καθηγητής.: Είναι καλός ο Θεός;


Φοιτητής: Φυσικά.


Καθηγητής.: Είναι ο Θεός παντοδύναμος;


Φοιτητής: Ναι.


Καθηγητής: Ο αδερφός μου πέθανε από καρκίνο παρότι παρακαλούσε τον Θεό να τον γιατρέψει και προσευχόταν σε Αυτόν.

 

Οι περισσότεροι από εμάς θα προσπαθούσαν να βοηθήσουν αυτούς που έχουν την ανάγκη τους.

 

Πού είναι η καλοσύνη του Θεού λοιπόν;


Φοιτητής: ......

Καθηγητής: Δεν μπορείς να απαντήσεις, έτσι δεν είναι;

 

Ας ξαναρχίσουμε, μικρέ μου.

 

Είναι καλός ο Θεός;


Φοιτητής: Ναι.


Καθηγητής: Είναι καλός ο διάβολος;


Φοιτητής: Όχι.


Καθηγητής: Ποιος δημιούργησε τον διάβολο;


Φοιτητής: Ο... Θεός...


Καθηγητής: Σωστά.

 

Πες μου, παιδί μου, υπάρχει κακό σ' αυτόν τον κόσμο;


Φοιτητής: Ναι.


Καθηγητής: Το κακό βρίσκεται παντού, έτσι δεν είναι;

 

Και ο Θεός έπλασε τα πάντα, σωστά;


Φοιτητής: Ναι.


Καθηγητής: Άρα λοιπόν, ποιος δημιούργησε το κακό;


Φοιτητής: .....


Καθηγητής: Υπάρχουν αρρώστιες; Ανηθικότητα; Μίσος; Ασχήμια;

 

 Όλα αυτά τα τρομερά στοιχεία υπάρχουν σ' αυτόν τον κόσμο, έτσι δεν είναι;


Φοιτητής: Μάλιστα.


Καθηγητής: Λοιπόν, ποιος τα δημιούργησε;


Φοιτητής: ......

Καθηγητής: Η επιστήμη λέει ότι χρησιμοποιείς τις 5 αισθήσεις σου για να αναγνωρίζεις το περιβάλλον γύρω σου και να προσαρμόζεσαι σε αυτό.

 

Πες μου, παιδί μου, έχεις δει ποτέ τον Θεό;


Φοιτητής: Όχι, κύριε.


Καθηγητής: Έχεις ποτέ αγγίξει το Θεό;

 

Έχεις ποτέ γευτεί το Θεό, μυρίσει το Θεό σου;

 

Και, τέλος πάντων, έχεις ποτέ αντιληφθεί με κάποια από τις αισθήσεις σου το Θεό;


Φοιτητής: ...Όχι, κύριε. Φοβάμαι πως όχι.


Καθηγητής: Και παρόλα αυτά πιστεύεις ακόμα σε Αυτόν;


Φοιτητής: Ναι.


Καθηγητής: Σύμφωνα με εμπειρικό, ελεγχόμενο και με δυνατότητα μελέτης των αποτελεσμάτων ενός φαινομένου πρωτόκολλο, η επιστήμη υποστηρίζει ότι ο Θεός σου δεν υπάρχει.

 

Τι έχεις να απαντήσεις σε αυτό, παιδί μου;


Φοιτητής: Τίποτα.

 

Εγώ έχω μόνο την πίστη μου.


Καθηγητής: Ναι, η πίστη.

 

Και αυτό είναι το πρόβλημα της επιστήμης.

Φοιτητής: Καθηγητά, υπάρχει κάτι που το ονομάζουμε θερμότητα;


Καθηγητής: Ναι.


Φοιτητής: Και υπάρχει κάτι που το ονομάζουμε κρύο;


Καθηγητής: Ναι.


Φοιτητής: Όχι, κύριε.

 

Δεν υπάρχει.

 

Μπορεί να έχεις μεγάλη θερμότητα, ακόμα περισσότερη θερμότητα, υπερθερμότητα, καύσωνα, λίγη θερμότητα ή καθόλου θερμότητα.

 

Αλλά δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζεται κρύο.

 

Μπορεί να χτυπήσουμε 458 βαθμούς υπό το μηδέν, που σημαίνει καθόλου θερμότητα, αλλά δεν μπορούμε να πάμε πιο κάτω από αυτό.

 

Δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζεται "κρύο".


"Κρύο" είναι μόνο μια λέξη, που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε την απουσία θερμότητας.


Δεν μπορούμε να μετρήσουμε το κρύο.


Η θερμότητα είναι ενέργεια.

 

Το κρύο δεν είναι το αντίθετο της θερμότητας, κύριε, είναι απλά η απουσία της.

Στην αίθουσα επικρατεί σιγή...


Φοιτητής: Σκεφτείτε το σκοτάδι, καθηγητά.

 

Υπάρχει κάτι που να ονομάζουμε σκοτάδι;


Καθηγητής: Ναι, τι είναι η νύχτα αν δεν υπάρχει σκοτάδι;


Φοιτητής: Κάνετε και πάλι λάθος, κύριε καθηγητά.

 

Το "σκοτάδι" είναι η απουσία κάποιου άλλου παράγοντα.


Μπορεί να έχεις λιγοστό φως, κανονικό φως, λαμπερό φως, εκτυφλωτικό φως...


Αλλά, όταν δεν έχεις φως, δεν έχεις τίποτα και αυτό το ονομάζουμε σκοτάδι, έτσι δεν είναι;


Στην πραγματικότητα το σκοτάδι απλά δεν υπάρχει.

 

Αν υπήρχε θα μπορούσες να κάνεις το σκοτάδι σκοτεινότερο.

Καθηγητής: Πού θέλεις να καταλήξεις με όλα αυτά, νεαρέ;


Φοιτητής: Κύριε, ότι η φιλοσοφική σας σκέψη είναι ελαττωματική.


Καθηγητής: Ελαττωματική!;

 

Μήπως μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί;


Φοιτητής.: Καθηγητά, σκέφτεστε μέσα στα όρια της δυαδικότητας.

 

Υποστηρίζετε ότι υπάρχει η ζωή και μετά υπάρχει και ο θάνατος, ένας καλός Θεός και ένας κακός Θεός.

 

Βλέπετε την έννοια του Θεού σαν κάτι τελικό, κάτι που μπορεί να μετρηθεί.


Κύριε, η επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει ούτε κάτι τόσο απλό όπως τη σκέψη.

 

Χρησιμοποιεί την ηλεκτρική και μαγνητική ενέργεια, αλλά δεν έχει δει ποτέ, πόσο μάλλον να καταλάβει απόλυτα αυτήν την ενέργεια.


Το να βλέπεις το θάνατο σαν το αντίθετο της ζωής είναι σαν να αγνοείς το γεγονός ότι ο θάνατος δεν μπορεί να υπάρξει αυτόνομος.


Ο θάνατος δεν είναι το αντίθετο της ζωής: είναι απλά η απουσία της.


Τώρα πείτε μου, καθηγητά, διδάσκετε στους φοιτητές σας ότι εξελίχτηκαν από μια μαϊμού;


Καθηγητής: Εάν αναφέρεσαι στη φυσική εξελικτική πορεία, τότε ναι, και βέβαια.

Φοιτητής: Έχετε ποτέ παρακολουθήσει με τα μάτια σας την εξέλιξη;


Καθηγητής: ...


Φοιτητής: Εφόσον κανένας δεν παρακολούθησε ποτέ τη διαδικασία εξέλιξης επιτόπου και κανένας δεν μπορεί να αποδείξει ότι αυτή η διαδικασία δεν σταματά ποτέ, τότε διδάσκετε την προσωπική σας άποψη επί του θέματος.

 

Τότε μήπως δεν είστε επιστήμονας, αλλά ...απλά ένας κήρυκας;


Καθηγητής: ...

Φοιτητής: Υπάρχει κάποιος στην τάξη που να έχει δει τον εγκέφαλο του καθηγητή;

 

Που να έχει ακούσει ή νιώσει ή ακουμπήσει ή μυρίσει τον εγκέφαλο του καθηγητή;

 

Κανένας!

 

Άρα, σύμφωνα με τους κανόνες του εμπειρικού, ελεγχόμενου και με δυνατότητα προβολής πρωτοκόλλου, η επιστήμη ισχυρίζεται ότι ....δεν έχετε εγκέφαλο, κύριε.


Και αφού είναι έτσι τα πράγματα, τότε, με όλο τον σεβασμό, πώς μπορούμε να εμπιστευτούμε αυτά που διδάσκετε, κύριε;


Καθηγητής: Μου φαίνεται ότι απλά θα πρέπει να στηριχτείς στην πίστη σου, παιδί μου.

Φοιτητής: Αυτό είναι, κύριε...

 

Ο σύνδεσμος μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού είναι η ΠΙΣΤΗ.

 

Αυτή είναι που κινεί τα πράγματα και τα κρατάει ζωντανά.

 

Στον παραπάνω διάλογο ο φοιτητής ήταν ο Albert Einstein,έτσι πληροφοριακά.

 

Αυτή ήταν η άποψή του και η σκέψη του.

 

Σίγουρα μοιάζει με πολλών.

 

Πολλοί θα είπατε, ναι έτσι ακριβώς είναι.

 

Ή τι βλακείες λένε και οι 2;

 

Ή Ά ρε Einnstein στο μυαλό μου είσαι.

 

Ή καλά τα λέει ο φιλόσοφος καθηγητής.

 

Σε όποια κατηγορία και αν είστε ένα να ξέρετε.

 

Αυτή η συζήτηση δε θα τελειώσει ποτέ.

 

 

Άλφα-πι

 
http://world-look.blogspot.gr/2013/08/blog-post.html