Το μεγαλείο της άδειας
Κάποτε ένας αυστηρός άγιος γέροντας στην έρημο, όπως γράφει
το γεροντικό, έλεγε αστεία στους νέους μοναχούς, οι οποίοι όπως ήταν φυσικό
γελούσαν.
Ένας προσκυνητής που είδε τα διαδραματιζόμενα,
σκανδαλίστηκε και φανέρωσε την ενόχληση του, στον γέροντα.
Αντί απαντήσεως, ο άγιος πήρε ένα τόξο και ένα βέλος και
κάλεσε τον ξένο άνθρωπο να το ρίξει.
Πριν αφήσει το βέλος, ο γέροντας, τον κάλεσε να πιέσει
ακόμη λίγο και ακόμη λίγο το βέλος, ώστε να πάει πιο μακριά.
Απορημένος ο προσκυνητής υπέδειξε στον γέροντα ότι θα
σπάσει το βέλος.
Τότε ο σοφός γέροντας, άρχισε να του εξηγεί ότι οι νέοι
μοναχοί χρειάζονται κάποια διαλείμματα, κάποια ξεκούραση, για να μπορέσουν να
αντέξουν τη σκληρή ζωή της ερήμου.
Στα συναξάρια της Εκκλησίας διαβάζουμε ακόμη για τον άγιο ασκητή, ο οποίος όταν έβλεπε τα καλογέρια του να κοιμούνται την ώρα της αγρυπνίας, διέκοπτε την ακολουθία για να τους πει ανέκδοτα να ξυπνήσουν και να συνεχίσουν τη λατρεία.
Ο αββάς Ποιμήν, όταν τον ρώτησαν τι πρέπει να κάνει κανείς
όταν αντιληφθεί ένα μοναχό να κοιμάται στην ώρα της ακολουθίας, απάντησε απλά
ότι εάν ήμουν εγώ θα του έβαζα μαξιλάρι για να κοιμηθεί καλύτερα.
Την ίδια πρακτική ακολουθούν και όλοι οι καλοί επιχειρηματίες, οι οποίοι γνωρίζουν, πως για να μεγιστοποιούν την απόδοση και κατ' επέκταση την παραγωγικότητα των υπαλλήλων τους, θα πρέπει κάτι να δώσουν.
Οι καλοκαιρινές άδειες, όπως και οι αργίες τα
Σαββατοκύριακα και τις μεγάλες εορτές, δεν λειτουργούν αρνητικά και δεν
υπολογίζονται ως χάσιμο χρόνου, αλλά ως χρόνος ξεκούρασης και ανανέωσης.
Ο κενός χρόνος, στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου κενός, όταν μπορεί να λειτουργήσει ως τρόπος ενδοσκόπησης, ως αιτία για να φιλοσοφήσει ο άνθρωπος τη ζωή.
Φυσικά υπάρχει και άλλη πορεία, όπου η άδεια καταντά χρόνος
κραιπάλης, κατανάλωσης και σαρκολατρείας.
Ωστόσο, και σε αυτή την περίπτωση υπάρχει κίνηση, υπάρχει
δράση, υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα να υπάρξει προβληματισμός.
Το αέναο κυνήγι των εναλλαγών και το "σκότωμα" του χρόνου, αποτελεί ίσως τη μεγαλύτερη πλάνη, το ευκολότερο άλλοθι για μια χαμερπή ζωή.
Είναι χαρακτηριστική η πρακτική πολλών
"σπουδαίων" ανθρώπων, οι οποίοι θεωρούν ως το χειρότερο πράγμα στη
ζωή του, τα διαλείμματα.
Εργάζονται αδιάκοπα, χωρίς διακοπές και χωρίς σταμάτημα.
Και όταν πλέον φθάσουν στη σύνταξη, ή νιώσουν ότι οι
φυσικές τους δυνάμεις τους προδίδουν, τότε αρχίζουν τα πολύ δύσκολα, τα οποία
ενίοτε καταλήγουν σε μοιραίες καταστάσεις.
Πιο επιρρεπής σ’ αυτή την ασθένεια είναι οι άνθρωποι της
κάθε εξουσίας οι οποίοι συχνά πυκνά διαλαλούν για τις "καταραμένες
Κυριακές, οι οποίες για τους ερωτευμένους είναι μόνο".
Οι καλλιτέχνες ως οι πιο ευαίσθητοι άνθρωποι σ΄ αυτή τη γη, γνωρίζουν ότι για να έχουν έμπνευση, για να δημιουργήσουν, θα πρέπει να έχουν χρόνο και μάλιστα μπόλικο.
Πρέπει να παιδέψουν το μυαλό τους, πρέπει να συγκρίνουν
καταστάσεις και πραγματικότητες, πρέπει να μαζέψουν, να αναλύσουν το παρελθόν
για να πλάσουν έργα του μέλλοντος.
Οι άνθρωποι της Εκκλησίας, οι πιστοί, αναζητούν τον κενό χρόνο, για να τον γεμίσουν με προσευχή, και με πάλη αυτογνωσίας, για να τον καταστήσουν καινό και αγιασμένο χρόνο.
Η Γερόντισσα Γαβριηλία έλεγε, ότι
? "όποιος ζει στο παρελθόν, είναι σαν τον πεθαμένο.
? Όποιος ζει στο μέλλον με τη φαντασία του, είναι αφελής,
γιατί το μέλλον είναι μόνον του Θεού.
? Η Χαρά του Χριστού βρίσκεται μόνο στο Παρόν.
Στο Αιώνιο Παρόν του Θεού.
Η έννοια της πίστης στο Θεό, είναι ταυτόσημη με την αγάπη και είναι συνισταμένη τριών παραμέτρων:
? Του παρελθόντος, δηλαδή της ζωής και της διδασκαλίας του Χριστού, των ρήσεων και των εμπειριών των αγίων πατέρων.
? Του μέλλοντος, δηλαδή της προσδοκίας της βασιλείας του Θεού.
? Του παρόντος δηλαδή της άσκησης, που οδηγεί στη βίωση της πίστης, στην πρόγευση του παραδείσου.
Οι παππούδες μας, μπορεί να μην γνώριζαν την έννοια της άδειας, αλλά γνώριζαν πολύ καλά την έννοια της σκόλης και της ξεκούρασης.
Μπορεί να δούλευαν από την Ανατολή, μέχρι τη Δύση του
ήλιου, αλλά πάντα έκαναν τα ανάλογα διαλείμματα για ξεκούραση.
Ακόμη καθιέρωσαν γιορτές και πανηγύρια, για να ανανεώνουν
τις δυνάμεις τους, στο δύσκολο αγώνα της ζωής.
Είναι χαρακτηριστική και η ρήση ότι "βίος ανεόρταστος
μακρά οδός απανδόκευτος"...ζωή χωρίς χαρές και σκόλες είναι βίος αβίωτος,
είναι πορεία χωρίς στάσεις και ξεκούραση, είναι ένα μαρτύριο χωρίς τέλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου